Το παρόν ερευνητικό επικεντρώνεται στην χρήση των αρχετύπων και συμβολισμών στον σχεδιασμό των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοιμητηρίων.  Τα αρχέτυπα αποτελούν πανάρχαια πρότυπα που έχουν ενσωματωθεί στο ανθρώπινο υποσυνείδητο και ο ρόλος τους στην αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κοιμητηρίων είναι να προωθήσουν την κατανόηση της θνητότητας του ανθρώπου. Η έρευνα ασχολήθηκε ειδικότερα με την εξέλιξη της τυπολογίας των ευρωπαϊκών κοιμητηρίων από τον 19^ο ως τον 21^ο αιώνα, με αφετηρία το παράδειγμα του ιστορικού κοιμητηρίου Père Lachaise (Παρίσι) μέχρι τους δυο κύριους τύπους της κοιμητηριακής αρχιτεκτονικής, το κοιμητήριο – κήπος του αγγλοσαξονικού τύπου και του κοιμητηρίου του μεσογειακού τύπου με τις αρχιτεκτονικές κατασκευές– κτίρια, καταλήγοντας στις σύγχρονες τάσεις αντιμετώπισης και διαχείρισης του τέλους της ζωής. Επιπλέον, η μελέτη συσχετίζει το δίπολο της παραδοσιακής μνημειακής αρχιτεκτονικής γλώσσας στον χειρισμό των νεκροταφείων με τη νέα τάση της αρχιτεκτονικής τοπίου που υπόκειται στη φυσική φθορά του χρόνου. Στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κοιμητήρια, η ενσωμάτωση αρχετύπων όπως των ακατέργαστων φυσικών υλικών, του νερού και των στοιχείων της φύσης κυριαρχεί στο σχεδιασμό και ταυτόχρονα σηματοδοτεί μια νέα έκφραση της μνημειακότητας. Συχνά η τοπογραφία οδηγεί την παρέμβαση των σύγχρονων αρχιτεκτόνων σε μορφές που μπορούν να κατανοηθούν μόνο μέσω μιας βιωματικής προσέγγισης.