Η Βίνιανη Ευρυτανίας είναι ένα χωριό το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο χωριό στο οποίο μεγάλωσε ο πατέρας μου, οι γονείς του αλλά και οι γονείς αυτών. Είναι ένα μέρος με μεγάλη ιστορία το οποίο τείνει να εξαφανιστεί. Η Παλαιά, όπως την αποκαλούν πια, Βίνιανη εγκαταλείφθηκε μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1966, μετά τον οποίο το χωριό χαρακτηρίστηκε κατολισθέν και μεταφερόμενο. Με τον τρόπο αυτό χτίστηκε η Νέα Βίνιανη όπου και μεταφέρθηκαν οι εναπομείναντες κάτοικοι του χωριού. Πολλοί μετανάστευσαν σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή του εξωτερικού και ελάχιστοι αποφάσισαν να μείνουν πίσω. Στην Παλαιά Βίνιανη αυτή τη στιγμή κατοικούν τρεις μόνιμοι κάτοικοι, η Βούλα, η Λενίτσα και ο αδελφός της Κώστας. Μερικά από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια έχουν αγοραστεί και διατηρηθεί. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο μέρος του χωριού βρίσκεται σε παρακμή, στο έλεος του χρόνου.

Αυτή η εγκατάλειψη ενός τέτοιου τόπου, μου δημιούργησε την περιέργεια αλλά και την επιθυμία να μάθω περισσότερα για το χωριό αλλά και για του ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν πίσω. 

Το παρόν ερευνητικό θέμα αποτελεί μία ανθρωπολογική αλλά και λαογραφική μελέτη για την Βίνιανη Ευρυτανίας. Επισκεπτόμενος το μέρος αυτό, πραγματοποίησα μια σειρά από περιηγήσεις, γνωρίζοντας και μιλώντας με τους τελευταίους κατοίκους του χωριού αλλά και ανθρώπους που ακόμη επισκέπτονται το απόμακρο αυτό μέρος. Μέσα από αυτή την γνωριμία με τον τόπο και τους ανθρώπους προσπάθησα να κατανοήσω την αρχιτεκτονική του αλλά και την πορεία του μέσα στο χρόνο. Όπως αναφέρει ο WalterBenjaminη σπουδαιότερη κατά τη γνώμη του τέχνη είναι εκείνη της αρχιτεκτονικής και αυτό γιατί δεν θεάται απλώς αλλά βιώνεται.