Η επιδίωξη υλοποίησης της ατμόσφαιρας του "μένω", και πιο συγκεκριμένα του "μένω στο Βόλο", είναι το έναυσμα για τη χωρική διερεύνηση που αποτέλεσε τη διπλωματική μας. Το "μένω στο Βόλο" για μας είναι μια οικεία διαδικασία που επιτελείται στα όρια του αυτόματου και ασυνείδητου. Θέλοντας να αποκτήσουμε μια επαυξημένη συνείδηση αυτής, στρεφόμαστε σε αφηγήσεις κατοίκησης άλλων. Οδηγούμαστε έτσι στη διαμόρφωση κάποιων προσωπικοτήτων και σε δραματοποιημένες πρακτικές κατοίκησής τους. Αυτά αποτέλεσαν τη πρώτη ύλη για τη χωρική διερεύνηση. Χρησιμοποιώντας το αντιληπτικό φορτίο του ρήματος ως προς την ενέργεια και την εμπειρία του σώματος να κάνει τα πράγματα μορφοποιούμε τις πρακτικές. Θέτουμε τις βασικές μας αρχές σύνθεσης και από τα συστήματα μορφών εξάγουμε χωρικές ενότητες των προσωπικοτήτων. Η ενορχήστρωση των πρακτικών σε μια πλοκή, μας προκαλεί να συναρμόσουμε τις προσωπικότητες σε μια ενιαία δομή. Ουσιαστικά, αποσκοπούμε σε ένα assemblage στιγμιότυπων κατοίκησης. Προκαλούμε έτσι τη σύγκρουση των οικειοτήτων και για την επίτευξη μιας νέας ισορροπίας συνύπαρξης οδηγούμαστε σε μια συνθετική διαδικασία που αποτέλεσμά της είναι ο ογκόλιθος. Η συναρμογή των πρακτικών σε μια υλοποιημένη ιστορία. Βασικά εργαλεία όλης της συνθετικής διαδικασίας αποτέλεσαν η αμφίδρομη σχέση γραφής-παραγωγής χώρου και η χειροπιαστή επεξεργασία. Η τριβή με υλικά και αντικείμενα συντελεί σε μια συνειρμική μεταφορά στο πραγματικό χώρο. Η ανάγνωση των υλοποιημένων μορφών οδηγεί στη γραφή των πρακτικών. Αντίστοιχα, η ανάγνωση των πρακτικών κατευθύνει τη χωρική σύνθεση. Αυτή η αμφίδρομη διαδικασία μπορεί δυνητικά να παράγει συνεχώς νέες πρακτικές και χώρο. Ο ογκόλιθος είναι η παύση στο στάδιο που έχει προκύψει μια ενιαία δομή και ο ορισμός αυτού του τελευταίου χωρικού συμπλέγματος.