Η ελαιουργία είναι η καλλιέργεια σύμβολο της νήσου, της Σκιάθου. Στα μεταπολεμικά χρόνια αριθμούνταν είκοσι ελαιοτριβεία, αρκετά από τα οποία βρίσκονταν στο κέντρο της χώρας. Ο 20ος αιώνας, αποτελεί τομή για την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία των νησιών του Βορείου Αιγαίου, με χαρακτηριστική την περίπτωση της Σκιάθου.
Στη Σκιάθο, η οποία ολοκληρωτικά μεταλλάχθηκε σε νησί μόνο για τον τουρισμό, κατά την τριακονταετία 1970-2000, αρχίζουν να «εξαφανίζονται» τύποι κτιρίων,οι οποίοι στο παρελθόν ήταν διαδεδομένοι, όπως τα ελαιοτριβεία, λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος των κατοίκων για τουριστικά επαγγέλματα και εγκαταστάσεις. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, είναι η απουσία ελαιοτριβείου από το νησί. Εδώ και πέντε χρόνια που σταμάτησε να λειτουργεί και το τελευταίο ελαιουργείο του νησιού, οι κάτοικοι αναγκάζονται μετά τη συγκομιδή της ελιάς να μεταφέρουν τόνους φορτίου ελαιόκαρπου στη Γλώσσα,που είναι οικισμός της Σκοπέλου, προκειμένου να παράγουν ελαιόλαδο. Έτσι, λαμβάνοντας ως δεδομένο την έλλειψη ελαιοτριβείου από το νησί, οργανώνουμε το θέμα της διπλωματικής μας εργασίας, ώστε να δώσει μία λύση μέσα από την πρότασή μας για τη δημιουργία ενός ελαιουργείου με υποδομές ελαιοτουρισμού στη Σκιάθο.
Η σύνθεση του ελαιοτριβείου οργανώνεται σε τρείς θεματικές ζώνες: των αποθηκευτικών και βοηθητικών χώρων, της παραγωγής του ελαιόλαδου και των επισκεπτών.Βασική αρχή σχεδιασμού, είναι το πορώδες του όγκου, το οποίο θα εξασφαλίσει μία συνεχή επαφή και αλληλεπίδρασή των ζωνών. Στόχος είναι η σύνδεση του επισκέπτη με τον ελαιοπαραγωγό, κάνοντας τη διαδικασία ελαιοποίησης πιο κατανοητή και βιωματική για τον επισκέπτη. Αν και η σύνδεση επισκεπτών και ελαιοπαραγωγών είναι το κύριο μέλημα της σύνθεσής μας, η διαδικασία της παραγωγής αλλά και η κίνηση των επισκεπτών ελέγχεται, μέσω της σύνθεσης, ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια και η λειτουργικότητα.
Ο επισκέπτης, δεν περιορίζεται απλώς σε μια περιήγηση στο ελαιοτριβείο. Μαθαίνει όλο το περιβάλλον της ελιάς. Ο Ελαιοτουρισμός είναι η «αισθητική» των υπεραιωνόβιων ελαιόδεντρων, το κάλλος που προσδίδουν οι ελαιώνες στο τοπίο. Είναι η ίδια η ελληνική κουζίνα, δεμένη άρρηκτα με τους καρπούς τους. Είναι,επίσης, η κάθε οργανωμένη δράση στο χωριό ή στην πόλη, η οποία μεταφέρει στον επισκέπτη τη γνώση, την εμπειρία, αλλά και τις εικόνες της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, μέσα από την κουλτούρα του ελαιόλαδου.