Η Αθήνα είναι μια πόλη πού δεν έχει προκύψει από κάποιο γενικότερο σχεδιασμό, αλλά από τις ανάγκες των κατοίκων της, με εντατική οικιστική ανάπτυξη, αλλά με ελλιπείς διεξόδους στο φυσικό τοπίο και την επαφή με την φύση. Το λεκανοπέδιο της Αττικής μοιάζει με μια θάλασσα κτισμένου, μέσα από το οποίο ξεπροβάλλουν νησίδες, ως εξαιρέσεις. Οι νησίδες αυτές αναφέρονται στα τέσσερα βασικά βουνά που χαρακτηρίζουν το αττικό τοπίο. Ένα από αυτά, ο Υμηττός, μας δίνει το έναυσμα προκειμένου να ξαναφέρουμε κοντά τους κατοίκους της πόλης στη φύση.

 Η πρόταση έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους της, δίνοντας μια διαφυγή σε απόσταση αναπνοής από τους κύριους άξονες της. Έρχεται να ενώσει ευθύγραμμα τη πόλη με τη κορυφή του βουνού και να δώσει δυνατότητα πρόσβασης σε όλους. Ταυτόχρονα φιλοδοξεί να αλλάξει τις συνήθειες και την αντιμετώπιση των κατοίκων ως προς τη φύση και τα προβλήματα που έχουν πια αναδειχθεί μέσα από την εκτεταμένη χρήση και σπατάλη του φυσικού τοπίου. Πυρκαγιές, πλημύρες, αφανισμός πανίδας είναι μερικά από αυτά.

 Ένα εγκαταλειμμένο λατομείο από τα πολλά που υπάρχουν στα περιμετρικά βουνά που φέρει σημαντικά ιστορικά και πολιτισμικά στοιχειά αιώνων αποτέλεσε την αφορμή για την επέμβαση αυτή. Προτείνεται έτσι μια πολυχρηστική κλίμακα που συνδέει τους πρόποδες του βουνού και την πόλη με το φυσικό ανάγλυφο και την κορυφή. Μια ακόμα διαδρομή με ποδήλατο ανάμεσα στα σημεία εξόρυξης, βασισμένη στα υπάρχοντα μονοπάτια , μια πλατεία συγκέντρωσης ,ένα φράγμα και υποδομές για διαφόρων ειδών χρήσης τόσο πολιτισμικές όσο και περιβαλλοντολογικές.

 Η πρόταση αυτή αποσκοπεί στην επαφή και ευαισθητοποίηση των κατοίκων με το πολύτιμο φυσικό απόθεμα της πόλης και στη δημιουργία μιας υποδομής που πιθανά να αποτελέσει την αφετηρία για ένα νέο είδος συνύπαρξης του ανθρώπου με την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής.