Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά σε πρόταση για την εγκατάσταση Κέντρου Αποκατάστασης και Λουτρών, στους χώρους του 401 Π.Σ.Ν.

 Στην πλαγιά του Λυκαβηττού, στην συμβολή των οδών Δεινοκράτους και Ιατρίδου, λειτούργησε από το 1897 μέχρι το 1971 το 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο. To1971 το οικόπεδο και τα δεκατέσσερα επ’ αυτού κτίσματα, πέρασαν στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας της Ελλάδος, και σήμερα, τα κτίρια έχουν πλέον εγκαταληφθεί και οι υπαίθριοι χώροι του έχουν μετατραπεί σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων.

 Αναγνωρίζοντας την αξία του χώρου, τόσο από ιστορικής, όσο και από αρχιτεκτονικής άποψης, προτείνεται η αποκατάσταση και επανενεργοποίησή του. Συγκεκριμένα, λαμβάνοντας υπόψιν την ιστορία του χώρου και τον χαρακτήρα της περιοχής - εντοπίζονται μια σειρά από γειτνιάζουσες νοσοκομειακές εγκαταστάσεις - προτείνεται η μετατροπή του σε Κέντρο Αποκατάστασης και Φυσικοθεραπείας, χρήση που μπορεί να ενταχθεί στα υφιστάμενα διατηρητέα κτίσματα, χωρίς να απαιτεί ισχυρές παρεμβάσεις που να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους. Συμπληρωματικά, στο κτιριολογικό πρόγραμμα εντάσσονται και λουτρικές εγκαταστάσεις, στο κατώτατο όριο του οικοπέδου, με ξεχωριστή είσοδο από τον πεζόδρομο της Ιατρίδου, καθώς και μικρή ανεξάρτητη μονάδα Hostel, για την εξυπηρέτηση του ιατρικού τουρισμού.

 Προκειμένου να καλυφθούν οι απαιτήσεις του κτιριολογικού προγράμματος, προέκυψε η ανάγκη για ανέγερση περαιτέρω κτισμάτων (προσθήκες). Αυτά υπακούουν στον αυστηρό κάναβο και τις βασικές γεωμετρικές φόρμες που υπαγορεύουν τα υφιστάμενα κτίσματα. Σε επίπεδο όψεων, ωστόσο, παραμένουν λιτά, σε αντιδιαστολή προς τις διακοσμημένες όψεις των νεογοτθικών και νεοκλασσικών κτισμάτων του οικοπέδου. Οι προσθήκες διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες, τα «γυάλινα», κτίσματα με μεταλλικό σκελέτο και πλήρωση από τζαμαρίες, που τοποθετούνται εν επαφή με κάποιο υφιστάμενο κτίριο και τα μονολιθικά κτίσματα που περιβάλλονται από ένα εξωτερικό κέλυφος corten.

 Τέλος, η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει πρόταση για την διαμόρφωση του υπαίθριου χώρου. Βασική ιδέα είναι η επέκταση του λόφου του Λυκαβηττού εντός του οικοπέδου και η μετατροπή του σε περίκλειστο κήπο – Hortus Conclusus.