Το τοπίο

Ένας, σαν από πάντα να ήταν εκεί, κοκκινωπός ορθογώνιος όγκος, τεμαχίζεται από τον ελαιώνα που τον περιβάλλει.
Εκμεταλλευόμενο την κλίση του ελαιώνα, αναδύεται ένα μονοπάτι χωρίς κλίμακα. Με το άνω επίπεδο ισουψή, αγκυρώνει κάθετα στον κοκκινωπό όγκο αφήνοντας μακριά τα αυτοκίνητα να μην χαλάσουν το ξόρκι.
Ο επισκέπτης πάνω στο μονοπάτι εκτιμά τον ”άπειρο“ ελαιώνα, πριν φτάσει στην σχισμή του κοκκινωπού όγκου. Εκεί είναι η είσοδος για έναν άλλο κόσμο.
Με το πέρασμα της σχισμής η εμπειρία εκτίμησης του “άπειρου” ελαιώνα μετατρέπεται σε εμπειρία κατανόησης της πεπερασμένης πλευράς του, της πλευράς που διακόπτεται απότομα από έναν τοίχο σχηματισμένο από φυτά. Το τοίχος διακόπτεται ανά διαστήματα από κάποια ”μυστικά περάσματα”.
Αναπαραγωγή του φυσικού τοίχους είναι ένα γλυπτό από παράλληλους τοίχους τοποθετημένοι σε απόλυτη αντιπαράθεση με το κοκκινωπό ορθογώνιο. Το γλυπτό αυτό σαν μια περσίδα αποκαλύπτει την πάλι “άπειρη θάλασσα”.