Περπατώ κάτω από τεράστια πλατάνια. Ο ήλιος είναι φλογερός, η ζέστη ανυπόφορη. Το γάργαρο νερό της πηγής απαλύνει τη δίψα μου. Βυθίζω τα πόδια μου στο ποτάμι, μα μοιάζει να μην είναι αρκετό. Τα καθαρά νερά του με καλούν να βουτήξω. Συνέβη! Στο βάθος αχνοφαίνονται γυναίκες που ετοιμάζουν τη μπουγάδα τους. Το ηλιοβασίλεμα πλησιάζει. Ώρα για μια τελευταία βουτιά…

 Υδάτινα συμβάντα μιας άλλης εποχής, καθημερινές πρακτικές της πόλης που χάθηκαν και πέρασαν στη λήθη, επιβεβαιώνοντας το όνομα του Ληθαίου ποταμού.

 Σε μια εποχή που ο αστικός σχεδιασμός προσανατολίζεται όλο και περισσότερο στην επαναφορά της φύσης στην πόλη και τη διαρκή τους αλληλεπίδρασή, κρίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ η αναβίωση της χαμένης υδάτινης εμπειρίας και ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης των Τρικαλινών με το ποτάμι.

 Καθώς πολλές από τις δραστηριότητες του περασμένου αιώνα θα έμοιαζαν σήμερα ανούσιες, ξεπερασμένες, ακόμη και επικίνδυνες, η αναβίωση δε νοείται ως αυτούσια επαναφορά υδάτινων πρακτικών αλλά ως επαναπροσέγγισή και επανερμηνεία, με σκοπό την ένταξή τους στην αστική πραγματικότητα των ημερών μας.

 Αναλογιζόμενοι τη σχέση νερού και σώματος, παρατηρούμε πως μπορούμε να βιώσουμε το υγρό στοιχείο με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους. Βασισμένη σε αυτή τη διαπίστωση, η ιδέα των συμβάντων υλοποιείται μέσω της δημιουργίας τριών ζωνών προοδευτικής επαφής του σώματος με το νερό: υδάτινες πλατείες, λουτρά και αστική παραλία. Οι ζώνες αυτές μπορούν να λειτουργήσουν τόσο αυτόνομα όσο και συνδυαστικά, οδηγώντας σε μια πολυεπίπεδη τελική εμπειρία.