Η ερευνητική εργασία μας εισάγει στο θέμα με την ερμηνεία του Φόβου στον Όμηρο, που σήμαινε την πανικόβλητη φυγή από το πεδίο της μάχης, δηλαδή από έναν Χώρο όπου παραμονεύει ο θάνατος, ενώ στη συνέχεια φανερώνει πως στην Ελληνική Μυθολογία, ο Φόβος κυριαρχεί. Το πρώτο κεφάλαιο κάνει έναν διαχωρισμό Φόβου και Φοβίας, αποδίδοντας στον πρώτο τον ορισμό του απαραίτητου μηχανισμού άμυνας για την επιβίωση, και στον δεύτερο την έμμονη προσκόλληση σε έναν φόβο που δημιουργεί μια παθολογική κατάσταση. Στη συνέχεια εξετάζονται η υψοφοβία, η κλειστοφοβία και η αγοραφοβία, ως φόβοι  που εξελίσσονται σε φοβίες, συνδεόμενοι με τις τρεις διαστάσεις του χώρου.  Ύστερα, αναζητάται το ίδιο συναίσθημα μέσα από τα αντιθετικά δίπολα διαφάνειας- αδιαφάνειας και φωτός- σκοταδιού, ενώ μετά γίνεται η διαπίστωση πως επεκτείνοντας τα όρια του χώρου μέσα στον οργανωμένο τόπο, δημιουργείται μια γεωγραφία που περιλαμβάνει τις  κοινωνικές ομάδες που φόβισαν το σύνολο. Στο τελευταίο κεφάλαιο παρατίθεται το παράδειγμα του FarnsworthHouse, ως μια διαφανής κατοικία που τρομοκράτησε την ιδιοκτήτρια της, λόγω της άμεσης επαφής της με τις εξωτερικές απειλές, και της απώλειας της ιδιωτικότητάς της. Κλείνοντας συνάγονται έξι συμπεράσματα που αφορούν τη σχέση φόβου και χώρου, και επισημαίνεται ότι όλες οι απόπειρες σχεδιασμού, που θα φιλοξενήσουν ζωή, θα πρέπει να χρησιμοποιούν το φόβο ως εργαλείο που θα λειτουργήσει προστατευτικά για τον κάτοικο.