Η  λέξη σχολείο είναι φορτισμένη με πολλαπλές έννοιες και με αναμνήσεις, ενώ στα όριά της περικλείονται στιγμιότυπα καθημερινότητας τα οποία αφορούν τόσο το χώρο όσο και τις σχέσεις που διαμορφώνονται εντός του. Η παρούσα εργασία επιθυμεί να προτείνει ένα νέο, πολυφωνικό τρόπο (ανά-)σχεδιασμού περιβαλλόντων μάθησης και αρθρώνεται σε 3 μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται αναλυτικά τέσσερα περιβάλλοντα μάθησης ως πρότυπα σχολικών χώρων, από το ιστορικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής (AldovanEyck, Τάκης Ζενέτος), μέχρι τις σύγχρονες πρακτικές της (AlBordeArquitectos, dieBaupiloten). Στο δεύτερο μέρος συγκεντρώνονται βιβλιογραφικές αναφορές και προσωπικές παρατηρήσεις που αφορούν το σχολικό χώρο, οργανωμένες σε τρεις ερευνητικούς κύκλους. Ο πρώτος αποτελείται από το θεσμικό πλαίσιο σχεδιασμού σχολικών χώρων. Στο δεύτερο αναλύονται τρία προγραμματικά και λειτουργικά δίπολα: εσωτερικό – εξωτερικό, τάξη – αίθουσα, κίνηση – στάση. Στον τρίτο μελετώνται τέσσερις ιδιότητες που καθορίζουν την ατμόσφαιρα και τη βιωματική εμπειρία του χώρου: εφηβικότητα, σωματικότητα, ιδιωτικότητα, οικειότητα. Στο τρίτο μέρος αναλύεται ο συμμετοχικός σχεδιασμός, ως προς τη θεωρία και τις μεθοδολογίες του. Γίνεται μια εκτεταμένη αναφορά στο σκοπό, τις λειτουργίες και τους συμμετέχοντες στις διαδικασίες του, αλλά και μια κριτική στα προβλήματα που παρατηρούνται στην εφαρμογή του. Συμπληρωματικά, καταγράφεται ο τρόπος εργασίας πέντε ομάδων (dieBaupiloten, AlBordeArquitectos, BuildingSchoolsfortheFuture, AREA, Έτσι Μαθαίνω Καλύτερα), οι οποίες έχουν σχεδιάσει περιβάλλοντα μάθησης με την εμπλοκή των χρηστών.