Η σύλληψη της σύνθεσης ενός κτιρίου καθώς και η κατασκευή του δεν είναι δυνατόν να γίνεται με όρους μηχανικούς εφόσον η αρχιτεκτονική αντιμετωπίζει το κτίριο ως ένα ζωντανό οργανισμό. Τα υλικά που το απαρτίζουν πρέπει να ικανοποιούν εκτός από το κομμάτι της αντοχής και σταθερότητας, το αισθητικό κομμάτι και να ενισχύουν το ρόλο της αισθητηριακής εμπειρίας. Το πλαστικό ως ένα ανθεκτικό υλικό που έχει πολλές δυνατότητες σχηματισμού και εμφάνισης, χρησιμοποιείται με εντυπωσιακούς τρόπους σε εφήμερα και μόνιμα αρχιτεκτονήματα μεγάλης ή μικρής κλίμακας, αλλά και από σχεδιαστές σε καινοτόμα προϊόντα. Από την δημιουργία του στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έχει κατακλείσει την κοινωνία και συναντάται καθημερινά. Η ποσότητα, η συχνότητα και ο λανθασμένος τρόπος με τον οποίο γίνεται η χρήση του έχουν ανοίξει πολλά μέτωπα συζητήσεων λόγω των επικίνδυνων για την υγεία του ανθρώπου και το περιβάλλον συνεπειών.

Το παρόν ερευνητικό, μέσα από μια πρώτη αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο του πλαστικού ως υλικό, τους τύπους στους οποίους μπορεί να διαχωριστεί και μια σειρά από παραδείγματα εφαρμογής του στην αρχιτεκτονική και στον βιομηχανικό σχεδιασμό, επικεντρώνεται στους τρόπους διαχείρισής του και στις εναλλακτικές που υπάρχουν. Εκτός του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει ως ένα πολυμορφικό και ανθεκτικό υλικό, το γεγονός ότι σήμερα είναι το επίκεντρο συζητήσεων και ερευνών περιβαλλοντολογικού και άλλων περιεχομένων είναι ένας και από τους λόγους που η ερευνητική αυτή εργασία έχει ως κύριο θέμα της το πλαστικό. Παραθέτει τους λόγους για τους οποίους είναι επικίνδυνο για την δημόσια υγεία και για το περιβάλλον, και τέλος επιχειρεί να απαντήσει σε ερωτήματα όπως γιατί ο άνθρωπος γνωρίζοντας πλέον την επικινδυνότητα, δεν παίρνει την ηθική απόφαση να το εγκαταλείψει αλλά προχωρά στην παραγωγή και την χρήση του ακόμα και σήμερα.