Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός, αντιμετώπιζε ανέκαθεν τη φύση ως μια πηγή έμπνευσης και γνώσης για την άντληση ιδεών. Πολλές από τις μορφές, τα σχήματα και τους μηχανισμούς που συναντώνται στα διαφορά είδη φυτών, ζωών και γενικότερα ζωντανών οργανισμών, έχουν αποτελέσει ερέθισμα για το σχεδιασμό έργων με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά σε μορφολογικό και λειτουργικό επίπεδο. Η παρούσα ερευνητική εργασία, στοχεύει στη μελέτη της σχέσης μεταξύ φύσης και αρχιτεκτονικής, όπως και στην αναζήτηση των τρόπων και των στρατηγικών με τις οποίες γίνεται η μεταφορά στοιχείων από το φυσικό κόσμο στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Έτσι, επιχειρείται η διερεύνηση και ο διαχωρισμός των αρχιτεκτονικών προσεγγίσεων που πραγματοποιούν αυτή τη μεταφορά, με ιδιαίτερη έμφαση στην αποσαφήνιση των ορισμών τους, των βασικών εννοιολογικών αρχών τους, αλλά και στον εντοπισμό των διαφορών μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια της έρευνας, αναλύονται και μελετώνται η οργανική αρχιτεκτονική που αποσκοπεί στην εναρμόνιση της κατασκευής με το τοπίο που τοποθετείται, η βιομορφική αρχιτεκτονική που βασίζεται στη μορφολογική μίμηση του φυσικού κόσμου και η βιομιμιτική αρχιτεκτονική, που μεταφέρει στο σχεδιασμό τις αρχές που διέπουν τις λειτουργίες και τους μηχανισμούς της φύσης. Ταυτόχρονα, θα εξεταστούν στοιχεία που αφορούν στην προέλευση και εξέλιξη της καθεμιάς, όπως και ο τρόπος που τελικά οι αρχιτεκτονικές αυτές προσεγγίσεις εντάσσουν τη φύση στο σχεδιασμό. Καθ’ όλη την έκταση της εργασίας, καθώς αναλύονται οι παραπάνω έννοιες, γεννιούνται ερωτήματα τα οποία απαντώνται μέσα από την παρουσίαση των συμπερασμάτων της έρευνας.