Στην παρούσα εργασία η μελέτη καταπιάνεται με δύο μεγάλες κατηγορίες οι οποίες έχουν απασχολήσει θεωρητικά και πρακτικά την αρχιτεκτονική αλλά και ευρύτερα την κοινωνία. Μελετάμε την συλλογική κατοίκηση από την άποψη της αναζήτησης για μια εναλλακτική μορφή κατοικίας ως εξέλιξη στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Ταυτόχρονα εξετάζεται και το ζήτημα των παραγκουπόλεων (slums) ως την ανάπτυξη άτυπης κοινότητας από ομάδες ανθρώπων οι οποίες από τη βάση τους διεγείρουν το ενδιαφέρον για τη σύνθεση της κοινωνίας και την αναζήτηση των ορίων σύνδεσης και ισορροπίας μεταξύ των ανθρώπων στις καπιταλιστικές πόλεις ανά τον κόσμο. Γίνεται η παράλληλη καταγραφή των κοινωνικών χαρακτηριστικών και των άμεσων προβλημάτων στα οποία έχουν αναφορά οι δύο μορφές ανάπτυξης των ανθρώπων στο χώρο.

Οι δύο έννοιες συνδέονται  από τη σκοπιά της προσπάθειας των ανθρώπων να αναπτύσσουν κοινότητες με τις οποίες προσπαθούν να απαντήσουν σε διάφορα προβλήματα τα οποία γεννά η ζωή στις πόλεις τα οποία περιστοιχίζονται γύρω από ριζικά κοινωνικά χαρακτηριστικά αλλά και πρακτικά προβλήματα όπως αυτό της στέγασης. Η κρίση των πόλεων ασκεί άμεση επιρροή στις ανθρώπινες σχέσεις και αυτό μεταφράζεται στο επίπεδο με το οποίο αυτοί αντιδρούν και οργανώνονται.