Η προσπάθεια επανασχεδιασμού της κατοικίας της γιαγιάς μέσω των αφηγήσεών της, στην πραγματικότητα δεν στοχεύει να αποδώσει το πατρικό της σπίτι όπως ακριβώς ήταν. Κάτι τέτοιο και δεν ενδιαφέρει κανέναν, κυρίως δε είναι ανέφικτο. Η άσκηση αυτή στάθηκε περισσότερο ως αφορμή για να μελετηθεί ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν και συγκρατούν στην μνήμη τους τους τόπους, τους οποίους έχουν κατοικήσει.

Στην περίπτωση ειδικότερα του αρχιτέκτονα, αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς εκτός από κάτοικος είναι και διαμορφωτής του περιβάλλοντος. Έτσι, στο δεύτερο μέρος της εργασίας, σχολιάστηκαν- με βάση και το κείμενο «Αρχιτεκτονική και Αφηγηματικότητα» του PaulRicoeur- ορισμένα ζητήματα σχετικά με μια θεώρηση της διαδικασίας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ως διαδικασίας μετάφρασης και αναδημιουργίας των τόπων, δηλαδή ποιητικής. Συνοπτικά, αυτό που παρουσιάσθηκε εδώ είναι το εξής: Κατά την διάρκεια του βίου του ο άνθρωπος, από ένα σύνολο χωροποιουσών αφηγήσεων και αφηγούντων τόπων με τους οποίους έρχεται σε επαφή, συγκεντρώνει μια σειρά από θραύσματα υπό μορφή μνημονικών εικόνων. Οι μνημονικές αυτές εικόνες, που είναι μάλιστα μορφικές και υλικές ταυτόχρονα, προσφέρονται ως υλικό προς επεξεργασία ή “παραμόρφωση” στην -εξίσου δισυπόστατη, μορφική και υλική- φαντασία του αρχιτέκτονα, προκειμένου να παραχθούν νέοι τόποι, ικανοί να αγγίζουν το συναίσθημα των ανθρώπων, όπως ακριβώς έκαναν και εκείνοι, οι οποίοι τους ενέπνευσαν. Για τον λόγο αυτό ακριβώς οι μνημονικές εικόνες καλούνται και ποιητικές.

Επιστρέφοντας στο παράδειγμα της κατοικίας της γιαγιάς, παρά το γεγονός ότι η διαδικασία επανασχεδιασμού της ολοκληρώθηκε, κρίθηκε ορθότερο το αποτέλεσμα της να μην παρουσιασθεί. Μέσα από την λεπτομερή ανακατασκευή της, κατέστη σαφές ότι το γοητευτικότερο στοιχείο της ήταν εν τέλει ακριβώς αυτή η κατακερματισμένη, η ερειπιώδης φύση της, καθώς αυτή είναι που καλεί σε συμπλήρωση, προσωπική ερμηνεία και εν τέλει δημιουργεί τις συνθήκες για την οικειοποίηση της. Στο κλείσιμο αυτού του ερευνητικού επιχείρησα να δείξω πως αυτό δεν αφορά μόνον την περίπτωση της κατοικίας στο Μεσολόγγι, αλλά συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα της ίδιας της αρχιτεκτονικής δημιουργίας γενικότερα. Όλα τα κτίρια είναι κατά μία έννοια ήδη ερείπια και αυτό είναι μια από τις βασικότερες αρετές της αρχιτεκτονικής.