Στην εργασία ερευνάται η ικανότητα της ύλης να αισθάνεται τις μεταβολές του εξωτερικού περιβάλλοντος και με την βοήθεια του ανθρώπινου παράγοντα και των τεχνολογικών εργαλείων να ερμηνεύεται, δημιουργώντας τις αφηγήσεις της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας. Την έρευνα πυροδοτεί η ανάγκη για την εύρεση των πραγματικών αφηγήσεων της σύγχρονης εποχής που επισκιάζονται από την πολιτική προπαγάνδα και την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων των κρατών. Οι αφηγήσεις αυτές προκύπτουν μέσα από την ερμηνεία της σχέσης μεταξύ της ύλης και του υποκειμένου. Ξεκινώντας την διερεύνηση αυτής της σχέσης, εξετάζονται οι πρώτες ερευνητικές πρακτικές του 19ου αιώνα, μέσα από τα κείμενα του Benjamin. Συναντάμε την φυσιογνωμία του “flaneur” και των φυσιολόγων, που παρατηρούν τις αστικές φιγούρες της πόλης και στη συνέχεια τις ερευνητικές τεχνικές των ντεντέκτιβ, όπως ανθούν μέσα από τα διηγήματα μυστηρίου. Ο δρόμος προς την γνώση βασίζεται σε υποδειγματικά τεκμήρια που προκύπτουν από την  παρατήρηση των πιο ασήμαντων λεπτομερειών που αφήνουν πίσω κάποιο ίχνος.

Περνώντας από τις πρακτικές της παρατήρησης στην αισθητική της σύγχρονης εποχής αντιλαμβανόμαστε τον μετασχηματισμό αυτής, καθώς στην παραδοσιακή προσέγγιση της ύλης προστίθεται η δυναμική της τεχνολογίας. Για την ερμηνεία των «υλικών αισθήσεων, χρειάζεται η συνεργασία πολλών επιστημονικών μεθόδων, και η παράθεση των ερμηνειών σε ένα δημόσιο φόρουμ. Η αρχιτεκτονική ως επιστήμη καταφέρνει να αναπαραστήσει χωρικά ένα δημόσιο έγκλημα, όπως ο πόλεμος, πιο συγκεκριμένα η ερευνητική ομάδα της εγκληματολογικής αρχιτεκτονικής, Forensic Architecture (FA),  σε συνεργασία και με άλλες επιστήμες, δημιουργεί την αφήγηση ενός εγκλήματος. Ενδεικτικά αναλύονται δύο υποθέσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πρώτη αφορά την στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ στην πόλη Ραφά, της Γάζας, και η δεύτερη την περιβαλλοντική βία που προξένησαν οι επεκτατικές πολιτικές των δυτικών κρατών, στα δάση της Αμαζονίας. Εργαλείο των επεκτατικών πολιτικών ενός κράτους αποτελεί η χαρτογράφηση των εδαφών. Στην συνέχεια αναγνωρίζουμε ως απόρροια περιβαλλοντικής βίας τις δυτικές επεκτατικές πολιτικές του παρελθόντος, καθώς το ίδιο το έδαφος δίνει την σχετική ερμηνεία της βίας. Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη για αναθεώρηση του δυτικού σχεδιασμού. Ο σύγχρονος πόλεμος λαμβάνει χώρα κυρίως στα αστικά περιβάλλοντα αλλά και υπό διαφορετικές μορφές στα ψηφιακά περιβάλλοντα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο, κατακλύζονται από πλήθος δεδομένων, και η  ανθρώπινη κρίση τείνει να χειραγωγείται και να «επιτηρείται» άμεσα ή έμμεσα. Η κυριαρχία των "μετά-αληθειών" στη δημόσια σφαίρα, αποτελεί μια παθογένεια της σύγχρονης κοινωνίας και μόνο μια «διερευνητική αισθητική», θα μπορούσε να επιφέρει κάποια αλλαγή. Η ικανότητα της ύλης να αισθάνεται στο πλαίσιο της σύγχρονης εποχής μπορεί να αποκωδικοποιηθεί μέσω της τεχνολογίας και της έρευνας, και να επιτελέσει αλλαγές στα πρωτόκολλα των μελλοντικών φόρουμ .