Το gentrification περιγράφει τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις μιας περιοχής μέσα από την εισαγωγή ιδιωτικών επενδύσεων και προσωπικού κεφαλαίου με αποτέλεσμα τον εκτοπισμό των αρχικών πληθυσμών χαμηλού εισοδήματος και την αντικατάστασή τους από μεσαία και υψηλά αστικά στρώματα. Αρχικά, εντοπίζεται στα αστικά κέντρα του δυτικού κόσμου και η σύλληψη του τείνει να κατηγοριοποιείται σε δυο διαφορετικές θεωρήσεις, την σχολή της προσφοράς και της ζήτησης. Η πρώτη εξετάζει την διαδικασία μέσα από τις οικονομικές και κοινωνικές δυναμικές της, ενώ η δεύτερη εστιάζει στην σχέση της με τα υποκείμενα και τις καταναλωτικές τάσεις. Πρόσθετα, έχει αναπτυχθεί μια ολιστική προσέγγιση που θέλει τις δύο πλευρές συμπληρωματικές και όχι ανταγωνιστικές. Hγεωγραφική επέκταση του gentrification από τα κέντρα στην περιφέρεια αναδεικνύει το χάσμα, τις αντιθέσεις και αλληλεπιδράσεις του δυτικού και του υπόλοιπου κόσμου. Προκύπτουν  έρευνες που συσχετίζουν αυτήν την επέκταση και την μεταποικιακή θεωρία και αποκαλούν το φαινόμενο νέα αστική αποικιοκρατία  λόγω της γεωγραφικής βίας που παράγει. Επιπλέον, κρίνεται σκόπιμη η οπτική στο θέμα ως επιστημολογία του Νότου, δομημένη σε απόσταση από την δυτικοκεντρική του ερμηνεία και σε άμεση σχέση με τις εμπειρίες των πληθυσμών του Νότου. Σε  μια προσπάθεια εστίασης σε κάποιο παράδειγμα πόλεως της περιφέρειας, εξετάζεται ο  εντοπισμός του gentrification σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας μέσα από τη ματιά της ελληνικής ερευνητικής κοινότητας. Στην Αθήνα, η βιβλιογραφία του gentrification χρησιμοποιείται  πρώτη φορά στο τέλος της δεκαετίας του 1980 για να αναλύσει την αναδιάρθρωση της συνοικίας της Πλάκας και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο όρος ξεκινάει να χρησιμοποιείται για διάφορες περιοχές του κέντρου. Οι έρευνες καταλήγουν όμως στην εκδήλωση ενός σημειακού gentrification που παρατηρείται στην μικροκλίμακα και άλλων αστικών αλλαγών των οποίων η ένταξη στην ορολογία του φαινομένου προκαλεί προβληματισμό.