Τα τελευταία 190 χρόνια, μεταξύ 1828 και 2018, η Αίγινα αποτέλεσε κέντρο-απόκεντρο του νεοελληνικού κράτους. Τα νερά του Σαρωνικού, κράτησαν μακριά τον πόλεμο από το νησί κατά τα χρόνια της Επανάστασης, έφεραν τα σφουγγάρια από τις ακτές της Αφρικής και της Ιταλίας στο γύρισμα του προηγούμενου αιώνα, απέτρεψαν την εξάπλωση της Αθήνας προς τα δυτικά μετά τον πόλεμο. Η πραγματικότητα της ηπειρωτικής χώρας μοιάζει να στρεβλώνει διαχρονικά στο κέντρο του Σαρωνικού κόλπου, μεταβάλλοντας το νησί από πρωτεύουσα σε ακμάζουσα πόλη και από τουριστικό θέρετρο σε ανερχόμενο αθηναϊκό προάστιο. Οι διάφοροι ρόλοι της Αίγινας μέσα σε αυτά τα 190 χρόνια, ικανοποιήθηκαν από αντίστοιχες αισθητικά και λειτουργικά αρχιτεκτονικές επιλύσεις διαμορφώνοντας το πλούσιο και πολυφωνικό οικιστικό της περιβάλλον.

Η παρούσα εργασία δεν επιδιώκει να παρουσιάσει το σύνολο της αρχιτεκτονικής δημιουργίας στο νησί, αλλά να εστιάσει στην επώνυμη δημιουργία αφενός, και στην τοπική έκφραση των διεθνών ρευμάτων αφετέρου.