Βασιζόμενοι στο γεγονός της έλλειψης δημόσιων ανοιχτών χώρων και στην ανάγκη ενδυνάμωσης του πολιτιστικού ιστού του Βόλου, προτείνεται ένα αστικό μοντέλο που θα μπορούσε να διαχυθεί σε όλη την πόλη συνδέοντας τα πολιτιστικά σημεία μεταξύ τους. Αυτό το μοντέλο χαρακτηρίζεται από χαράξεις που ενώνουν νοητά το βουνό του Πηλίου με το λιμάνι, τα δύο φυσικά χαρακτηριστικά της πόλης που εδώ και αιώνες την έχουν διαμορφώσει.

Η περιοχή επέμβασης αποτελείται από τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα (Ο.Τ.) περιτριγυρισμένα από τις οδούς Αναλήψεωςς, Χατζηαργύρη, Κουταρέλια και Κωνσταντά. Καθένα από αυτά έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα˙ το πρώτο έχει ψηλές πολυκατοικίες που δημιουργούν έναν ακάλυπτο βαθύ και σκοτεινό. Το δεύτερο έχει πολυκατοικίες και μονοκατοικίες που δημιουργούν έναν ακάλυπτο σε επίπεδα λόγω κάποιων υπερυψωμένων αυλών. Το τρίτο απαρτίζεται από ψηλές πολυκατοικίες που στέκονται αντικρυστές σε χαμηλές μονοκατοικίες δημιουργώντας έναν επιμήκη και στενό ακάλυπτο. Στο τέταρτο Ο.Τ. βρίσκεται το θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής με τη Σχολή χορού του Δήμου Βόλου.

Η πρόταση επέμβασης αποτελείται από τη δημιουργία εναέριας διαδρομής στα υπό επέμβαση οικοδομικά τετράγωνα. Παράλληλα προτείνεται η ενοποίηση των ακαλύπτων των άνωθε οικοδομικών τετραγώνων με παράλληλη δημιουργία επιπέδων με φυτεύσεις. Η ράμπα που διατρέχει την περιοχή αυτή διατρυπώντας τα Ο.Τ. συναντά αριστερά-δεξιά χώρους στους οποίους οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώνονται για να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους δημιουργικά. Η διαδρομή καταλήγει στο θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής στον πεζόδρομο της Ρ. Φεραίου όπου και διατρυπά το κτίριο για να καταλήξει στην πλατεία του θεάτρου στην οποία έρχεται και χύνεται, και γίνεται ένα με το έδαφος, με το χώμα.

Η ράμπα αποτελεί το δημόσιο κομμάτι του προτεινόμενου αστικού μοντέλου, ένα κομμάτι που εισέρχεται σε χώρους των οποίων την ιδιωτικότητα δεν διαταράσσει, αφού δεν έρχεται σε άμεση επαφή μαζί τους. Το έδαφος των ακαλύπτων αποτελεί το ιδιωτικό κομμάτι της πρότασης, αφού διαμορφώνεται για τους κατοίκους του εκάστοτε οικοδομικού σε αυλές. Η ράμπα στη διαδρομή της συναντά χώρους πολιτιστικού-ψυχαγωγικού χαρακτήρα για τους κατοίκους της περιοχής (εργαστήριο ζωγραφικής-αγγειοπλαστικής, εκθεσιακό χώρο, χώρο συγκέντρωσης, παιδότοπο, εργαστήριο φωτογραφίας, αίθουσα προβολών). Στο τέλος της διαδρομής βρίσκεται το θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής, το οποίο αναδιαμορφώνεται με τη ράμπα να περνά από το πλάι του και να καταλήγει μέσα στο προτεινόμενο κτίριο της σχολής χορού. Στο ίδιο Ο.Τ. προτείνεται η δημιουργία πλατείας με επίπεδα στην οποία και ολοκληρώνεται η ιστορία του αστικού δια-δρόμου.

Σε μια πόλη που στερείται δημόσιων ανοιχτών χώρων και χαρακτηρίζεται από κατακερματισμό των πολιτιστικών-κοινωνικών δραστηριοτήτων, το προτεινόμενο αστικό μοντέλο έρχεται να αναζωογονήσει, να ζωντανέψει το νεκρό αστικό χώρο, να δημιουργήσει εξάρσεις δημόσιων ανοιχτών χώρων για να καταλήξει να απολήξει στη θάλασσα του Βόλου, στον Παγασητικό κόλπο. Βοηθά επίσης στην ενδυνάμωση των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στους κατοίκους των οικοδομικών τετραγώνων δημιουργώντας πόλους πολιτιστικών-ψυχαγωγικών δράσεων σε επίπεδο γειτονιάς. Περνά από τη μικρή κλίμακα- ακάλυπτος και ιδιωτικότητα των κατοίκων- στη μεγάλη κλίμακα –πλατεία, δημόσιο παρκο- συνδυάζοντάς τα σε ένα παιχνίδι ανάγνωσης του αστικού χώρου, ανακάλυψής του και οικειοποίησής του ξανά, από την αρχή, με μια νέα ματιά, που μπορεί να δημιουργήσει νέες σχέσεις, νέα δίπολα, νέες προσεγγίσεις στις πόλεις μας.