Η παρούσα ερευνητική εργασία εξετάζει μέσα από μια ιστορική, κοινωνική αλλά και αρχιτεκτονική σκοπιά το δίπολο «υγείας» – «ψυχασθένειας», το ψυχοϊατρικό μοντέλο και τις εγκαταστάσεις ψυχιατρικών μονάδων. Με αφετηρία τη συνθήκη του εγκλεισμού ως κοινωνική επιβολή και μέσω πειθάρχησης, αναλύεται η χωρική τοποθέτησή του εντός των ιδρυμάτων. Πιο συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για τα ολοπαγή ίδρυμα όπως τα όρισε και ανέλυσε ο Καναδός κοινωνιολόγος ErvingGoffman. Ακολουθεί η περιγραφή της ζωής των τροφίμων εντός των ιδρυμάτων καθώς και οι συνθήκες λειτουργίας τους. Στη συνέχεια, γίνεται μια ιστορική αναδρομή από την αρχαιότητα έως και τον 20^ο αιώνα σχετικά με την αντιμετώπιση της «τρέλας» στη διάρκεια των ετών. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο  γεγονός πως η αντίληψη ότι κάποιος είναι «ψυχικά ασθενής» βασίζεται σε στερεοτυπικά δεδομένα που εκπορεύονται από την κουλτούρα και ριζώνουν στην κοινωνία. Περιγράφεται η ιατρική οπτική σχετικά με την αντιμετώπιση της ψυχοπαθολογίας και παρουσιάζονται τα ψυχολογικά πειράματα αδειάσματος της προσωπικότητας στην Αμερική του 1950. Τέλος, η έρευνα επικεντρώνεται στη σχέση της αρχιτεκτονικής με την ψυχική παθολογία. Χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο τον 16^ο αιώνα όπου εμφανίζονται τα πρώτα ιδρύματα ξεκινά μία ιστορική αναδρομή που περιλαμβάνει τα πρώτα ψυχιατρεία-άσυλα, την εξέλιξη και την παρακμή τους, φτάνοντας μέχρι την περίοδο των ψυχιατρικών νοσοκομείων ενώ παράλληλα αναλύονται αρχιτεκτονικά και αντίστοιχα οικοδομήματα ανά τον κόσμο.