Θέμα της παρούσας ερευνητικής εργασίας αποτελεί, η μελέτη της οικειοποίησης στο πεδίο της αρχιτεκτονικής. Κεντρική θέση στην μελέτη είναι ο όρος πρωτοτυπία, που συχνά θεωρείτε αντιθετικός αυτής. Η οικειοποίηση, στην αρχιτεκτονική συσχετίζεται με τους όρους αντιγραφή, απομίμηση ακόμα και ‘’κλοπή’’, και κατά ‘αυτό τον τρόπο αποκτά μια αρνητική χροιά. Ενώ αντίθετα η πρωτοτυπία συνδέεται με το αυθεντικό, το μοναδικό και το καινοτόμο και αποκτά μια καθαρά θετική ερμηνεία. Σε αυτούς τους όροι, αν και φαινομενικά αντιθετικοί, μπορούν να εντοπιστούν ομοιότητες, αντιφάσεις στην απολυτότητα (που συχνά τους διατρέχει) και ίσως να αποδειχθεί μια ταύτιση τους.

Κατά την διάρκεια της έρευνας εντοπίστηκε ένα φάσμα ορισμών, μορφών, πηγών εφαρμογής και αιτίων έκφρασης της οικειοποίηση, τόσο στο χώρο της αρχιτεκτονικής, όσο και στα πεδία που αυτή εμπεριέχεται. Το εύρος αυτού του φάσματος, οδήγησε στην απόφαση να δομηθούν η έρευνα σε μορφή σχεδόν αυτούσιων άρθρων με 3 κύριες θεματικές. Επίκεντρο της πρώτης είναι το άτομο, όχι αυτό που οικειοποιείται, αλλά που αποτελεί πηγή επιρροής και η σχέση που αναπτύσσει με τους ακόλουθους. Στη δεύτερη, αναλύεται το ‘’αντικείμενο’’ που προκύπτει από μια διαδικασία οικειοποίησης, αλλά και τα δικαιώματα του αρχικού αντικειμένου (αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως αυθεντικό). Στο τελευταίο κομμάτι της ερευνητικής εργασίας, γίνεται μια προσπάθεια να εντοπίσουμε τους τρόπους και τις μορφές, που οι αρχιτέκτονες οικειοποιούνται σε διάφορες χρονικές περιόδους. Παράλληλα, αναλύονται πιθανοί λόγοι οικειοποίησης, τόσο στο επίπεδο του ατομικού όσο και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Στο τελευταίο κεφάλαιο, μελετάται ο όρος δεδομένα, που εμφανίζεται συνεχώς στην μελέτη και ίσως αποτελεί συνδετικό κρίκο των προηγουμένων κεφαλαίων. Στόχος της έρευνας είναι να καταλήξουμε (εφόσον είναι δυνατόν), αν η αρχιτεκτονική πρακτική βασίζεται στην οικειοποίηση της πρωτοτυπίας ή/και την πρωτοτυπία της οικειοποίησης.