Τις τελευταίες δεκαετίες, και ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2010, διαπιστώνουμε μια ραγδαία αύξηση του φαινομένου της αστεγίας σε όλο το δυτικό κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα συγκεκριμένα.Κάτω από ένα καθεστώς άκρατου οικονομικού φιλελευθερισμού, όπου προωθείται η ατομικότητα και ο καταναλωτισμός, οι κοινωνίες βιώνουν μια οικονομική αλλά και κοινωνικη-ηθική κρίση, καθώς το κράτος πρόνοιας καταρρέει και οι ανθρώπινες σχέσεις διαταράσσονται.

Προκειμένου να γίνει κατανοητό το πως διαμορφώθηκε η σημερινή πραγματικότητα και τα αίτια που οδήγησαν στην σημερινή κρίση στέγης, έγινε μια προσπάθεια ανάλυσης των εξελίξεων που αφορούν τόσο την πόλη και την κατοικία όσο και την κοινωνία σε ευρύτερο πλαίσιο, τα τελευταία χρόνια.Η αναδρομή αυτή και η ανάλυση του γενικότερου κοινωνικο-πολιτικού πλαισίου αποσκοπεί στο να γίνει αντιληπτό ότι τόσο η ευρύτερη κοινωνική κατάστασή, όσο και το φαινόμενο της έλλειψης στέγης συγκεριμένα, παρ' όλο που πρόκειται για πολυπαραγοντικές σχέσεις έχουν τις ρίζες τους στην γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική που προωθείται.Δεδομένου ότι πρόκειται για αλληλοεπηρεαζόμενες σχέσεις, τα όρια μετάβασης από το ένα στο άλλο γίνονται, πολλές φορές, μη διακριτά.Αυτό συμβάλλει στο να γίνει πιο κατανοητή η παραδοχή ότι μιλάμε για ένα δυναμικό πεδίο σχέσεων όπου τίποτα δεν λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα, αλλά υπάρχει μεγάλη σύνδεση μεταξύ τους.

Mε βάση τα παραπάνω, διερευνάται η σχέσης της πόλης με τους άστεγους, τόσο από την ρυθμιστική πλευρά της ίδιας, όσο και από την οπτική των ίδιων των ανθρώπων που διαμένουν σε αυτή. Κατ’ επεκταση αναλύεται το πως ο χωρικός αποκλεισμός προωθείται και αποτυπώνεται στο πεδίο της πόλης, μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων και σχεδιαστικών πρακτικών, αποθώντας τους «περιττούς» πληθυσμούς και όσους δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.Αντίστοιχα,εξετάζεται το πως οι ίδιοι οι άστεγοι προσπαθούν μέσω των τακτικών που εφαρμόζουν να αντιπαρέλθουν αυτή τη συνθήκη και να διαμορφώσουν την καθημερινότητα τους, προκειμένου επιβιώσουν στον αστικό χώρο.