Κάθε άνθρωπος υπάρχει στον κόσμο με τον δικό του μοναδικό τρόπο· κάθε σκέψη που κάνει, κάθε λέξη που λέει, κάθε δράση του, η ίδια η αίσθηση του εαυτού του και της σύνδεσης του εαυτού με τους άλλους, καθορίζουν τη μοναδικότητα αυτή. Όλα αυτά τα στοιχεία που τον καθορίζουν οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στη μνήμη, στην ικανότητα δηλαδή, του ανθρώπου, να καταγράφει και να αποθηκεύει τις εμπειρίες της ζωής. Στην παρούσα έρευνα, εξετάζονται μερικοί από τους μηχανισμούς, που αναπτύσσει ο ίδιος ο άνθρωπος με σκοπό να πραγματοποιήσει αυτές τις μνημονικές αποθηκεύσεις, καθώς και ο σημαντικός ρόλος της λήθης, υπό την έννοια της μη αποθήκευσης - διαγραφής, στη διαμόρφωση της συνεχώς μεταλλασσόμενης ανθρώπινης μνήμης. Στα πλαίσια της απαρίθμησης αυτών των μηχανισμών, οι οποίοι με το πέρασμα των χρόνων συνεχώς εξελίσσονται, γίνεται αναφορά και στον τρόπο που αυτή η εξέλιξη επηρεάζει την ίδια την μνήμη, αλλά και την αντίληψη του ανθρώπου. Το περιεχόμενο της έρευνας χωρίζεται σε τρεις βασικές ενότητες, οι οποίες προκύπτουν από το κατά πόσο τα συμβάντα αποθήκευσης ή διαγραφής είναι συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή του υποκειμένου.

Η πρώτη ενότητα εστιάζει στις ακούσιες αποθηκεύσεις μνήμης, κατά τις οποίες ο άνθρωπος, με έναν ασυνείδητο τρόπο, μέσω των αισθήσεων, καταγράφει τις εμπειρίες του στον εγκέφαλό του χρησιμοποιώντας ως συσκευές μνημονικής αποθήκευσης, τα νευρικά κύτταρα. Παράλληλα, με αφορμή τον Proust και το παράδειγμα της μαντλεν, γίνεται αναφορά στα φορτισμένα με μνήμες υλικά αντικείμενα της καθημερινότητας. Στα πλαίσια της αναφοράς αυτής, γίνεται μια μελέτη προσωπικών αντικειμένων με τις αφηγήσεις τους.

Στην δεύτερη ενότητα, γίνεται λόγος για τις περιπτώσεις συνειδητής αποθήκευσης. Ξεκινώντας από την Τέχνη της Μνήμης, η οποία χρησιμοποιεί νοητά μνημονικά παλάτια με σκοπό την ανάκληση συγκεκριμένων αναμνήσεων, φτάνουμε στις πρώτες καταγραφές και στη σύσταση βιβλιοθηκών, που γίνονται χώροι συγκέντρωσης της πληροφορίας και της ιστορικής μνήμης. Γίνεται, επίσης, αναφορά στους μνημονικούς Άτλαντες, όπως για παράδειγμα αυτόν του Aby Warburg, οι οποίοι περιέχουν συλλογές εικόνων που συνθέτουν ένα ιστορικό αρχείο, και θυμίζουν τη λογική του άλμπουμ φωτογραφιών. Το κεφάλαιο καταλήγει στο σήμερα και τον ψηφιακό κόσμο του “cloud”, όπου συγκεντρώνεται ένας ανυπολόγιστα μεγάλος αριθμός πληροφορίας και αρχειακού υλικού.

Τέλος προσεγγίζεται η λήθη, ως αναπόσπαστο κομμάτι του μνημονικού συμβάντος, αλλά εξετάζεται επίσης, από την οπτική της λανθάνουσας μνήμης (mistaken memory), στην οποία αποκαλύπτεται η σχέση της μνήμης με τη φαντασία, στη συνέχεια από την οπτική της λήθης ως αποτέλεσμα της υπόμνησης, η οποία αδυνατίζει τη σκέψη, και τέλος ως λησμονητική δύναμη, η οποία μπορεί να καταδικάσει. αλλά και να επαναστατήσει.