Η παρούσα έρευνα -με σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα Δωμάτια Περιέργειας (Wunderkammer), που εμφανίστηκαν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη κατά την περίοδο της Αναγέννησης- επιχειρεί μια εμβάθυνση στη συλλεκτική πρακτική, την συγκρότηση κόσμων αλλά και τη διατύπωση της επιθυμίας. Οι συλλογές μελετώνται ως προς την οργάνωση και τη θεματολογία τους, προσπαθώντας να προσεγγιστεί η κατανόηση αυτού που τις καθιστά «περίεργες». Σε αυτή την προσπάθεια, αντλούνται στοιχεία από γειτονικά πεδία της αρχιτεκτονικής, όπως η ψυχολογία και η φιλοσοφία, με σκοπό να διαφωτιστούν η οργάνωση του ψυχικού κόσμου του υποκειμένου και η έκφραση της επιθυμίας του. Εδώ εμφανίζεται και η έννοια της ιδιωτικής ουτοπίας.  Η έννοια της ιδιωτικής ουτοπίας ξεπροβάλλει ως μια ιδανική συνθήκη που επιχειρεί το υποκείμενο και είναι ουσιαστικά ο «χώρος» έκφρασης της επιθυμίας του. Μέσα από χαρακτηριστικά παραδείγματα και περιπτώσεις μελετώνται, εν προκειμένω, η χωρική και η κινηματογραφική της διατύπωση. 

Η χωρική διατύπωση της ιδιωτικής ουτοπίας, μελετάται μέσα από τα Δωμάτια Περιέργειας, αλλά και τη μελέτη-περίπτωσης μιας ευρεθείσας συλλογής αντικειμένων στην Άνω Γατζέα Πηλίου. Πρόκειται για το κλειστό πλέον Παντοπωλείο «ΝΕΑ ΑΓΟΡΑ», που λειτούργησε μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 και αποτέλεσε χώρο κεντρικής σημασίας για την κοινωνία της περιοχής. Σήμερα, το τεράστιο απόθεμα συσκευασιών και αντικειμένων πάσης φύσεως συγκροτεί ένα σύνθετο σημειωτικό σύνολο που μένει ανοιχτό σε διαφορετικές αναγνώσεις και οπτικές. 

Η κινηματογραφική διατύπωση της ιδιωτικής ουτοπίας εντοπίζεται στις ταινίες που έχουν παραχθεί υπό το πρίσμα του διεθνώς αναγνωρισμένου «περίεργου κύματος» του νέου ελληνικού κινηματογράφου και αποτελεί μια διαφορετική οπτική ανάγνωση του «περίεργου». Τα Δωμάτια Περιέργειας αποτελούν και πάλι σημείο αναφοράς και συσχετισμού, αναζητώντας επιμέρους κοινά πεδία διαπραγμάτευσης της έννοιας. Η μελέτη-περίπτωσης που εξετάζεται είναι η ταινία Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου. Η ταινία αφορά μια πενταμελή οικογένεια η οποία ζει απομονωμένη σε μια μονοκατοικία. Ο πατέρας είναι ο μόνος που έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο, τροφοδοτώντας την οικογένεια του με ερεθίσματα τα οποία όμως φιλτράρει μέσα από τις δικές του επιθυμίες και φαντασιώσεις. Η σεναριακή πλοκή, οι φόρμες και η αισθητική που αποπνέει η ταινία την καθιστούν αλλόκοτη και παράλληλα αξιοπερίεργη.

Για τον περαιτέρω εμπλουτισμό της κατανόησης των περιπτώσεων-μελέτης αλλά και της σύνθετης έννοιας του περίεργου, στο κείμενο εμβάλλει η ιδιαίτερη περίπτωση του Θάνου Murray Βελλούδιου. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολυσχιδή προσωπικότητα, η οποία δραστηριοποιήθηκε στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο μετουσιώνοντας την περιέργειά και την γνώση του σε πολυσυλλεκτικό έργο (καλλιτεχνικό, λαογραφικό κ.ά.). Η ιδιότητα του να ακροβατεί μεταξύ διαφορετικών πεδίων ικανοποιεί την επιθυμία του, η οποία διατυπώνεται πρωτεϊκά. 

Μέσα από αυτό το πλαίσιο των πολλαπλών «περίεργων» παραδειγμάτων, η εργασία φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια γενεαλογία του «περίεργου», όπως αυτή σκιαγραφείται στις επιλεγμένες εκφάνσεις του αρχιτεκτονικού και καλλιτεχνικού στοχασμού.