Η παρούσα εργασία αφορά σε μια έρευνα της κοινωνικής παρουσίας, των κοινωνικών ρόλων και νοημάτων του ιστορικού παρελθόντος, σε ένα σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο, εκείνο της Σαλαμίνας.

Πρόκειται για μια έρευνα της αισθητηριακής και αισθησιακής παρουσίας και βιογραφίας των υλικών λειψάνων του παρελθόντος. Μέσω των αισθητηριακών, υλικών ιδιοτήτων τους, της ορατότητάς τους, της απτής υλικότητάς τους και της ικανότητάς τους να παράγουν και να υλοποιούν τον χώρο και τον χρόνο μέσα από επιστημονικές και τις κοινωνικές πρακτικές, δίνουν σάρκα και οστά στην εθνική αφήγηση. Σφυρηλατούν δεσμούς με το έδαφος, το χώμα, τη γη, τους προγόνους. Γι’ αυτό σε πολλά έθνη κράτη μια από τις πρώτες υπηρεσίες που ιδρύεται είναι η αρχαιολογική.

Ο εθνικισμός αποτελεί το κατευθυντήριο νοηματικό πλαίσιο του έθνους, μια διαδικασία φαντασιακής κατασκευής της κοινωνίας, μια κοσμική θρησκεία η οποία λατρεύει ιερές εικόνες (σημαία) και διαθέτει τα δικά της τελετουργικά, τις δικές της ιεροτελεστίες και τα δικά της «λειτουργικά» κείμενα και ύμνους (εθνικός ύμνος, εθνικές αφηγήσεις). Οι έννοιες του φαντασιακού φυσικά και είναι κατασκευασμένες, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο πραγματικές. Κατασκευή δεν σημαίνει εφεύρεση. Σημαίνει παραγωγή μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Αυτή η κατασκευή, είναι μια επίλεκτη διαδικασία, μια παραγωγή μνήμης. Ανακαλεί συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και φαινόμενα ενώ παραδίδει άλλα στη λήθη. Σκοπός είναι η ιστορική διερεύνηση της διαδικασίας παραγωγής της μνημονικής τελετουργίας. Κατά συνέπεια δεν θα εξεταστεί μόνο η «αυθεντική» μορφή του ιστορικού και υλικού παρελθόντος, δηλαδή τα υλικά τέχνεργα και τα μνημεία, αλλά ιδιαίτερα οι ποικίλες μετενσαρκώσεις του.

Ανακαλώντας μια ποικιλία εμπειριών της ζωής στη Σαλαμίνα, από τη βιβλιοθήκη, το σχολείο, το αρχείο, το ανασκαφικό πεδίο, το μουσείο, το καφενείο, το δημόσιο χώρο, τον κυβερνοχώρο, με κύριο ερευνητικό άξονα τις παραδόσεις, τους αστικούς θρύλους και μύθους, τις παραλλαγές και το φαντασιακό, στόχος δεν είναι η ορθή επαναδιατύπωση και η ανεύρεση της αλήθειας, αλλά η «πειραματική» διατήρηση αυτού του κατασκευασμένου ιστορικού παρελθόντος μέσω μιας σειράς φωτογραφιών που θα αποτελούν πλέον μιας μορφής υλ(η)-(πραγματ)ικότητας η οποία θα έχει παραχθεί από τον ίδιο το λαό και δεν έχει ξεθαφτεί από κάποια αρχαιολογική υπηρεσία.