Η παρούσα ερευνητική εργασία τοποθετούμενη εντός του αστικού ιστού ερευνά έναν άλλο τρόπο παρατήρησης της πόλης. Η παρατήρηση εστιάζει στην όραση, στο βλέμμα. Η παραγόμενη έννοια της αστική οθόνης αποτελεί μια κατασκευή του βλέμματος επισημοποιώντας την τυχαία ματιά μέσω της λογικής του κάδρου. Γύρω από κάθε νοητό πλαίσιο εμφανίζονται νέες κοινωνικο- χωρικές συνθήκες οι οποίες γεννούν ένα άλλο από το σύνηθες κομμάτι αστικού χώρου, μια ετεροτοπία. Στους τόπους αυτούς διαμορφώνεται μια ανακατασκευή της εμπειρίας της πόλης, μια ένεση προγράμματος, μέσω των αστικών οθονών. Ως αστική οθόνη ορίζεται μια οπτική άποψη στον πραγματικό χώρο του ιστού της πόλης, ένα κάδρο δηλαδή το οποίο φέρει τα χαρακτηριστικά μιας οθόνης προβολής, χωρίς όμως να λειτουργεί ως τέτοια. Ποιος στέκει όμως εμπρός των προβολών; Ένα τυχαίο υποκείμενο με μια πολύμορφη φύση, αυτή του πολίτη, θεατή, σκηνοθέτη, περιηγητή. Το υποκείμενο στις διάφορες οθόνες κοιτάζει, παρακολουθεί, παρατηρεί, ατενίζει, συλλέγει θραύσματα της στιγμής από την δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα. Η εμπειρία του κάδρου προσφέρει μια οπτική ανάγνωση της πόλης που διαφοροποιεί την αντίληψη που έχουμε γι αυτήν. Η περιήγησή μας εντός του αστικού ιστού αλλάζει με τον καιρό. Εφήμερες κινηματογραφικές αίθουσες εμφανίζονται και εξαφανίζονται προκαλώντας το υποκείμενο να τις ανακαλύψει και να τις προσθέσει σε μια ανοιχτή λίστα δικών του οθονών. Εικόνες και σημεία μένουν μόνο στην συλλογική μας μνήμη προσφέροντας μια άτυπη αστική γνώση που θα συνοδεύει την καθημερινότητά μας. Τι ακριβώς ξέρουμε όταν ξέρουμε την πόλη μας; Τι βλέπουμε κάθε φορά που βλέπουμε την πόλη μας;