Κεντρικό άξονα  της παρούσας εργασίας αποτελεί η βιωματική εμπειρία του τοπίου και η επαφή με τη φύση όπως αυτές προσεγγίζονται μέσω του αγροτουρισμού και του γεωτουρισμού. Ως περιοχή μελέτης επιλέγεται η χερσόνησος της Μάνης λόγω της ιδιαιτερότητας που παρουσιάζει η γεωμορφολογία της. Μέσα από την ανάγνωση της περιοχής, τόσο εξ αποστάσεως όσο και μέσα από την έρευνα πεδίου, ορίζονται τρία είδη τοπίου˙ το «άγριο», το «εξημερωμένο» και το «δομημένο», που αντιστοιχούν στο φυσικό, το καλλιεργήσιμο και την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της περιοχής αντίστοιχα.

Το αγροτουριστικό μοντέλο που επιλέγεται είναι αυτό των διαδρομών πάνω στις οποίες τοποθετούνται κάποιες δομές. Το πρόγραμμα διαρθρώνεται γύρω από τέσσερις βασικούς άξονες που είναι η συγκομιδή, η παραγωγή , το μαγείρεμα και η διαμονή. Όσον αφορά το σχεδιαστικό κομμάτι, οι παράγοντες που διαμόρφωσαν τις κατασκευές είναι η παράδοση, το τοπίο, οι καιρικές συνθήκες και το πρόγραμμα. Σαν κοινή γλώσσα σε όλες τις δομές υπάρχει μια βαριά κατασκευή/τοίχος πάνω στην οποία προσαρτάται μια ελαφριά στην προσπάθεια να μειωθεί το αποτύπωμα της επέμβασης και να υπάρχει η δυνατότητα απομάκρυνσης του μεγαλύτερου μέρους των κατασκευών αφήνοντας πίσω αποσπάσματα τοίχων που θα θυμίζουν τα ερείπια της μανιάτικης αρχιτεκτονικής που συναντώνται συχνά κατά την περιπλάνηση στο τοπίο. Τέλος η κλίμακα της επέμβασης κυμαίνεται από την κλίμακα του ενδύματος και του επίπλου, καθώς σχεδιάζεται μια ποδιά συγκομιδής, μέχρι την κλίμακα μικρών κατασκευών και της χωροθέτησης τους σε τρία ενδεικτικά οικόπεδα που αντιστοιχούν στους τρεις τύπους ελαιώνα που έχουν εντοπιστεί.