Στον Λίβανο το πρόσφατο παρελθόν έχει αφήσει εμφανή σημάδια στο μεταπολεμικό παρόν - τις σωματικές και ψυχολογικές πληγές της βίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, την αργή ανάκαμψη από την κατανομή των υλικών, κοινωνικών και πολιτιστικών υποδομών, καθώς και τις δραματικές δημογραφικές αλλαγές που προκάλεσε η μετανάστευση και ο εκτοπισμός ανθρώπων κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Προσπαθούμε μέσα από μια τις έννοιες του τραύματος, της μνήμης και της ιστορίας, να ερμηνέυσουμε τη διαμόρφωση του αστικού ιστού της χώρας με τις ανακατανομές και τις ανισότητες που προκύπτουν, την παντελή έλλειψη δημοσίου χώρου, την παντελή έλλειψη έκφρασης του υποκειμένου, ατομικού και συλλογικού.
Μέσα από μια επιφανειακή ανάγνωση προκύπτει μια ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου, μια αίσθηση ότι η χώρα είναι κολλημένη στο παρόν, δεν μπορεί να προχωρήσει προς τα εμπρός, ούτε όμως να κοιτάξει πίσω. Αυτό που προκύπτει από την παρατήρηση του αστικού ιστού της Βηρυτού, είναι η εμπειρία της αποκοπής από το παρελθόν, από μια τραυματική ρήξη που ακολουθείται από μια κουλτούρα σιωπής. Ταυτόχρονα, το μέλλον φαίνεται επίσης να μην είναι εφικτό, καθώς οι συνεχείς εντάσεις και τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια βίας αποτρέπουν μια συνεπή στάση απέναντι στο μέλλον της πόλης.
Το ανασταλμένο φαίνεται τώρα σαν ένα αιώνιο παρατεταμένο παρόν, το οποίο αναστέλλεται ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, που παραμένουν απροσέγγιστα. Η λέξη “ανασταλμένο” (suspended) ταυτόχρονα προκαλεί την αίσθηση της ανάρτησης σε ένα κενό, της αναβολής και τελικά της καταπίεσης του ίδιου του υποκειμένου.
Η απουσία δημοσίων χώρων στο Λίβανο και σε μεγαλύτερο βαθμό στον αστικό ιστό της Βηρυτού και των υπόλοιπων πόλεων του, το γεγονός ότι η Βηρυτός φημίζεται για το σεξοτουρισμό της ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους, για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, το εγκαταλελειμένο σιδηροδρομικό δίκτυο με τα σκουριασμένα βαγόνια που διατρέχει όλο τον αυτοκινητόδρομο που πρακτικά ενώνει όλες τις πόλεις του Λιβάνου και το Ισραήλ με τη Συρία, αποτέλεσαν ένα συνοθήλευμα αφορμών για τη σεξογραφία του Λιβάνου που αποπειράται να ερμηνέυσει το δημόσιο χώρο, μέσα από την έκφραση της σεξουαλικότητας.
Η σεξουαλική ουτοπία που παράγεται σε πειραματική κλίμακα αξιοποιώντας τις παραπάνω αφορμές, αποτελεί τελικά την υποκειμενική αντίληψη παραγωγής δημοσίου χώρου, μέσα από την έκφραση του καταπιεσμένου, σε υπερβολικό βαθμό.
Αντιλαμβανόμαστε ως μοναδική απάντηση στο θεματικό πάρκο ουρανοξυστών από starchitects που κατακλύζει τη Μέση Ανατολή, ένα θεματικό πάρκο σεξουαλικότητας, καθώς επεμβάσεις μικρότερης κλίμακας, καταπνίγονται μόνο και κατά το σχεδιασμό τους, πόσο μάλλον την υλοποίησή τους.
