Η παρούσα έρευνα ασχολείται με τον εντοπισμό και τη μελέτη του μηχανισμού με τον οποίο οι άνθρωποι, κυρίως στις δυτικές νεωτερικές κοινωνίες, αυτοπροσδιορίζονται (ως κανονικοί ή μη, έμφυλα και φυλετικά) βάσει των κοινωνικών προφανειών που οι ίδιοι σωματοποιούν.Ταυτόχρονα ερευνάται η τροφοδότηση αυτών των προφανειών από το σύνολο μιας εκλαϊκευμένης γραμματείας (ως βιβλιοπαραγωγή) αγωγής των «τρόπων ενός καθημερινού πράττειν».

Αφορμή και αντικείμενο μελέτης της έρευνας αποτέλεσε ένα προσωπικό αρχείο τέτοιων εγχειριδίων, του 20ου κυρίως αιώνα: οδηγίες χρήσης ηλεκτρικών συσκευών, οδηγίες κατανάλωσης προϊόντων, οδηγοί εγκυµοσύνης, οδηγοί πρώτων βοηθειών, οδηγοί για «κατασκευές στη βεράντα», οδηγίες για το «Σωστό Μακιγιάζ», οδηγοί για τα «Καλά Πάρτυ», οδηγίες για «Επιτυχηµένες Εµφανίσεις», οδηγίες για «την επιτυχία της Σεξουαλικής Πράξης», οδηγοί επιβίωσης, οδηγίες για «Ασφαλές Φτέρνισµα», οδηγοί για «Καλύτερες Ζωές» - εγκυκλοπαίδειες για την γυναίκα, για το παιδί, για την τεχνολογία, για τον άνθρωπο στο διάστηµα, για την ιατρική και την υγεία, για τη γυµναστική, για το σπίτι και την «Μοντέρνα Νοικοκυρά», για τον κήπο, για τα ζώα και τον άνθρωπο - βιβλία για την µαγειρική, για τη «Νέα Κουζίνα» και το «Νέο Μπάνιο», για την σεξουαλική αγωγή, για την «Ιστορία του Έθνους», για τους «Μεγάλους Φιλόσοφους», για τους «πρώτους αριθµούς του παιδιού» και για τα «προβλήµατα της εφηβείας» - σχολικά εγχειρίδια, παιδικά παραµύθια, περιοδικά, εφηµερίδες, προσπέκτους, διαφηµιστικές µπροσούρες - Σαβουάρ Βιβρ, Καζαµίες, γεωφυσικοί Άτλαντες – τέτοια λαϊκά media εγχειριδιακού τύπου που τυποποιούν στις σελίδες τους τις ανθρώπινες συµπεριφορές, τους τρόπους του ζειν.

Η διερεύνηση επικεντρώνεται στην οπτική κυριαρχία των απεικονίσεων αυτών των εντύπων πάνω στο νεωτερικό σώμα και οδηγείται στην παραγωγή ενός εικονο-δοκιμίου (visualessay). Μέσα από ένα πρίσμα αποοικειοποίησης του «αυτονόητου» επιχειρείται μία οπτική γραφή για τον επαναπροσδιορισμό και την απεμπλοκή του σώματος από μια δεδομένη επιτελεστικότητα.

Ίσως μέσα σε αυτά τα πλαίσια μνημονικής ανάκλησης να εντοπίζεται μία νέα ψυχοκοινωνική πρακτική της αρχιτεκτονικής.