Ο Λαβύρινθος αποτελεί μια έννοια ευρέως γνωστή, με ποικίλες μορφές και περιεχόμενα, ή αποτελούμενη από μια ευρύτατη και συχνά ασαφή ενότητα θεμάτων και σημασιών· οι αναφορές και τα δείγματα που προέρχονται από τα πρώτα κείμενα της ιστορίας και οι χρήσεις του έως και σήμερα το καθιστούν ένα αρχέτυπο, ένα σύμβολο με διαπολιτισμική χρήση και πολλαπλή φόρτιση. Στα πλαίσια του αρχιτεκτονικού λόγου ελκύει το ενδιαφέρον ως κτίσμα του μυθικού εφευρέτη και αρχιτέκτονα και χρησιμοποιείται κατά καιρούς αυτούσιος ή μέσω σχημάτων και εννοιών που περιέχει και σε όσα παραπέμπει. Οι τρόποι με τους οποίους εμφανίζεται σε όλα του τα παραδείγματα και τις εκφάνσεις δύσκολα φέρουν κάποιο σταθερό περιεχόμενο ή νόημα. Εν πάση περιπτώσει, συμπυκνώνει νοήματα μεταφορικά και συμβολικά και εντοπίζεται σε πλέον παράταιρα σημεία.

Η πρώτη στροφή σε έναν λαβύρινθο δεν πρέπει να συγχέεται μόνο με την αλλαγή κατεύθυνσης ή μια διακλάδωση, αλλά με το σημείο εκείνο πέραν του οποίου η  είσοδος δεν είναι πλέον ορατή. Σηματοδοτεί την στιγμή της κατανόησης πως η επιστροφή στην έξοδο είναι αβέβαιη και η σαφήνεια του εξωτερικού απομακρύνεται. Σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα: πώς δομείται η έννοια του Λαβυρίνθου; και έπειτα, πώς εντάσσεται σε ένα αρχιτεκτονικό πλαίσιο αναφοράς; Ένας μοναδικός, εξαντλητικός, συγκεκριμένος και σαφής ορισμός είναι δύσκολος και εξαιρετικά ελλιπής. Επομένως, ακολουθείται η οδός του καθορισμού της έννοιάς του μέσα από την πολυσχιδή παρουσία του. Ξεκινά η διαδικασία ορισμού ενός κέντρου που ίσως αποκαλύψει τον Λαβύρινθο μέσω των ευρημάτων, των τεκμηρίων και των χρήσεών του κυριολεκτικά και μεταφορικά εντός της ανθρώπινης δραστηριότητας.