Οι λέξεις «σχολείο» και «σχολική πραγματικότητα» παραπέμπουν σε πολλές έννοιες και εικόνες όπου περικλείονται μέσα στα όριά του όπως, το κτίριο, οι αίθουσες, οι διάδρομοι, οι αυλές και στη συνέχεια οι δραστηριότητες, οι σχέσεις, η διαδικασία της μάθησης.

Η παρούσα ερευνητική εργασία αναφέρεται σε σχολικά κτίρια και στην προσπάθεια των αρχιτεκτόνων τους να αναδείξουν τα λειτουργικά τους μέρη σε πεδίο αγωγής και μετάδοσης γνώσης.

Στο πρώτο μέρος γίνεται μια θεωρητική προσέγγιση του χώρου μάθησης. Αρχικά εντοπίζονται συνθήκες και καταστάσεις κατά τη διάρκεια μεταβάσεων και αναλύονται στο όριο, τη σύνδεση, τη στάση και την κίνηση. Αυτό επιτυγχάνεται με την παράθεση και ερμηνεία παραδειγμάτων σχολικών κτιρίων στα οποία είχαν εφαρμοστεί οι ιδέες του AldovanEyck και του HermanHertzberger.

Στη δεύτερο μέρος, γίνεται λόγος για την ελληνική πραγματικότητα όσον αφορά το σχολικό κτίριο. Μέσα από μια ιστορική αναδρομή μελετάται η πορεία των σχολικών κτιρίων σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στο εκπαιδευτικό σύστημα της εκάστοτε περιόδου. Η κάτοψη μαρτυρά πως το σχήμα «είσοδος-διάδρομος-αίθουσες διδασκαλίας» διατηρεί μια σχετικά σταθερή μορφή από το 1894. Στη συνέχεια επιλέγονται και αναλύονται σχολικά κτίρια από Έλληνες αρχιτέκτονες που προσδίδουν μια διαφορετική ποιότητα στο σχεδιασμό τους.