Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με την αισθητική αποκατάσταση και τον λειτουργικό εκσυχρονισμό της Ι.Μ. Βαερσών Τριπόλεως.

Η Πελοπόννησος, γνωστή όχι μόνο για τη φυσική της ομορφιά αλλά και για την πλούσια ιστορία της, φιλοξενεί το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Ήδη από τα αρχαία χρόνια η τοποθεσία του μοναστηριού πιθανώς ήταν γνωστή λόγω της τρεχούμενης πηγής που διαθέτει κάτω από το σημερινό ιερό λόγω της λατρείας των ανθρώπων για τις πηγές και τη σύνδεσή τους με θεότητες. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Μονή, όπως και όλες οι μονές της Πελοποννήσου στήριζαν το λαό και στα χρόνια της Επανάστασης ενίσχυσαν τον αγώνα υλικά και πνευματικά.

Το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου θεμελιωμένο το 1030 έπειτα από πολλές καταστροφές και αλλοιώσεις μέσα στους αιώνες έχει φθάσει στη σημερινή του μορφή. Στην παρούσα εργασία αρχίκα παρατίθενται σκαριφήματα και σχέδια αποτυπώσεως σε τρείς φάσεις: το 1850, το 1950 και σήμερα. Οι αποτυπώσεις αυτές αποτελούν αποτέλεσμα ιστορικής αλλά και επιτόπιας έρευνας. Έπειτα ακολουθεί μια ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης που υφίσταται στο μοναστήρι (παθολογία, αστοχίες στην κατασκευή) και τέλος προτείνεται μια αρχιτεκτονική λύση ανάδειξης των υπαρχόντων κτιρίων της Μονής, ανασυγκρότησης των χρήσεων, ένταξη νέων και μικρή επέκταση της Μονής που εξυπηρετεί λειτουργικά με περαιτέρω κατασκευαστική ανάλυση.

Γνώμονας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ήταν η πρόταση να είναι υλοποιήσιμη και εφικτή οικονομικά ενώ ταυτόχρονα που να εξυπηρετεί άμεσα της ανάγκες των μοναχών.