Αυτή η ερευνητική εργασία πραγματεύεται την έμφυλη παραγωγή αποκείμενων όντων διαφορετικής σεξουαλικότητας από την κυρίαρχη, την κοινωνική παραγωγή του χώρου που παράγει αποκλεισμούς, και με βάση αυτά τα θεωρητικά αναλυτικά εργαλεία εξετάζει εφαρμοσμένα παραδείγματα. Αρχικά  διερευνούνται οι τρόποι με τους οποίους παράγεται το έμφυλο υποκείμενο, μέσω της σύγκρισης θεωρητικών των σπουδών φύλου. Στη συνέχεια επιχειρείται η σύνδεση της έμφυλης εγγραφής νοημάτων στο σώμα μας, με την εγγραφή στο έδαφος, σαν στοιχείο ύλης κοινωνικά παραγόμενης. Μέσω αυτής της σύνδεσης μεταβαίνουμε σε μια σύντομη μελέτη αναφορικά με την κοινωνική παραγωγή του χώρου και την χωρική συγκρότηση των εξουσιαστικών σχέσεων, και εν τέλει του περιθωρίου.

Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στην χωρική συνθήκη της Αθήνας και τον τρόπο που οι ταυτότητες της ετερότητας υπάρχουν ζουν και δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτήν. Μέσω μιας χωρικής αποτύπωσης δίνονται παραδείγματα πρακτικών επανοικειοποίησης του “κλεμμένου” δημοσίου χώρου, άλλα και σκιαγραφείται η εν λόγω κοινότητα της Αθήνας και το πρόσφατο παρελθόν της. Παρατίθενται παραδείγματα τυπολογίας χώρων όπως τα δημόσια ουρητήρια και οι ιδιωτικοί χώροι. Παράλληλα, χώροι όπου παραδοσιακά γίνεται cruising(ψωνιστήρι) όπως το Ζάππειο και τα Λιμανάκια αναλύονται περαιτέρω με βάση έννοιες όπως αυτή της βεβήλωσης, της ετεροτοπίας, της μιαρότητας όπως τις όρισαν ο Αγκάμπεν, ο Φουκώ και η Ντάγκλας αντίστοιχα. Τέλος, δίνονται παραδείγματα μη φυσικών τόπων που ορίζουν πεδία αποκλεισμού της ετεροκανονικής κυριαρχίας και συνεκτικό δεσμό της ΛΟΑΤ κοινότητας, ταυτόχρονα όπως είναι το παράδειγμα της οπτικής  αναγνώρισης - συνεννόησης μεταξύ γκέι ατόμων, άλλα και το λεκτικό παράδειγμα των καλιαρντών, πρακτικής που λειτουργούσε συμπληρωματικά με τα σταθερά σημεία cruising  για την αλληλοαναγνώριση και συνεύρεση  μεταξύ ατόμων.

Συμπερασματικά, ανακύπτει το ερώτημα- προβληματισμός του έμφυλα παραγόμενου δημόσιου χώρου όπου ακόμα και αναφερόμενοι σε τακτικές που διαρρηγνύουν την κυρίαρχη συνθήκη, παρατηρούμε πως είναι κατ’αρχήν ανδροκρατούμενος, ενώ οι θηλυκότητες (cis και τρανς γυναίκες) περιορίζονται σε ασφαλώς προσδιορισμένους χώρους. Τέλος, αντί για την συστηματική μελέτη των τακτικών αυτών και των τόπων αντίστασης προτίνεται η αναθεώρησή τους ως ένα μέσο δημιουργίας μιας διαφορετικής οπτικής/μνήμης της πόλης.