Από τον Ι΄ έως τον ΙΔ΄ αιώνα ιδρύθηκαν μικρές και μεγάλες μονές στο Πήλιο, μικροί και μεγάλοι ναοί και σκήτες, έτσι ώστε το βουνό αυτό να χαρακτηρίζεται ως μοναστικό όρος, «Όρος των Κελλίων» ή ως «δεύτερο Άγιο Όρος της Ελλάδας». Στους μεταγενέστερους χρόνους γύρω από αυτές τις μονές συγκεντρώθηκαν γεωργοί και πάροικοι καλλιεργητές ή προσκαθήμενοι του Μοναστηριού, που αποτέλεσαν τους πρώτους πυρήνες δημιουργίας των σημερινών χωριών του Πηλίου. Οι Βυζαντινοί άρχοντες Μελισσηνοί που κυβερνούσαν στην περιοχή κατά τη Φραγκοκρατία έχτισαν μοναστήρια και παραχώρησαν σε αυτά μεγάλες εκτάσεις γης ως περιουσία. Ο τύπος που επικρατεί είναι ο «αθωνικός», δηλαδή τύπος ναού τρίκογχος με τρούλο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα Καθολικά των Μονών του Αγίου Όρους. Ένα ιστορικό μοναστήρι είναι η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου κοντά στο χωριό Συκή στο νοτιοανατολικό Πήλιο, που από το 1976 έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικά διατηρητέο μνημείο. Ανακαινίστηκε το 1795 από το Στέργιο Μπασδέκη, γιο οπλαρχηγού της περιοχής, όταν ιερομόναχος ήταν ο Δαβίδ. Κάηκε το 1822 από τους Τούρκους. Ο μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Δαμασκηνός άρχισε τις ανακαινιστικές προσπάθειες που ολοκληρώθηκαν το 1839. Μέχρι το 1911 λειτούργησε ως ανδρικό μοναστήρι και αργότερα παράκμασε για 70 χρόνια. Το 1984 ανασυστάθηκε ως γυναικείο, αφού αδελφότητα μοναχών από τον Άγιο Στέφανο Μετεώρων εγκαταστάθηκε εδώ. Σήμερα η Γερόντισσα Αγαθοφήμη και 10 μοναχές συνεχίζουν τα έργα συντήρησης και ανακαίνισης της Μονής με κυρίαρχο όμως το πνευματικό τους έργο, που είναι κρυμμένο μεν καλά από τα μάτια των ανθρώπων φανερό δε στο Θεό. ΗΜονήπανηγυρίζειστις29 Αυγούστου.