Η παρούσα διπλωματική εργασία, επιχειρεί να φέρει στο φως το ενδεχόμενο μιας ριζικής εναλλακτικής για την κατοίκιση και την παραγωγή της πόλης. Αρθρώνει συλλογισμούς και χειρονομίες, εν μέσω κρίσης, χρησιμοποιώντας ως υλικά, τους σωρούς των αποτυχιών, «της δημιουργικής καταστροφής» σωμάτων, τους λόφους των αντικειμένων, των κάθε λογής προϊόντων, που διευρυμένα παράγει για κατανάλωση, ο πολιτισμικός καπιταλισμός. Στην έρημο της αποξένωσης, των ματαιωμένων προσδοκιών και της  βιοπολιτικής εξουσίας, ψηλαφούμε διεξόδους για την επιθυμία και τις ανάγκες μας. Σε μια πορεία ενεργητικού ανά-στοχασμού χρησιμοποιούμε τη θεωρητική συνεισφορά του Walter Benjamin, συνομιλούμε με τον Slavoi Zizek και μοιραζόμαστε αναλυτικά σχήματα με τον Giorgio Agamben. «Αγκαλιάζουμε την καταστροφή», επισημαίνοντας τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ανάπτυξης και δια μέσου των μερών χωρίς μερίδιο προσπαθούμε προχωρήματα επανακαθορισμού του καθολικού εκ του υπολοίπου. Μελετάμε το κέντρο του Βόλου, παρατηρούμε τις γειτονιές της εγκατάλειψης, τα σημάδια της κρίσης στο κτιριολογικό απόθεμα της πόλης. Προτείνουμε την επανενεργοποίηση των κτισμάτων σε αργία μέσα από μια μεροληπτική αρχαιολογία που ακουμπάει στον τεχνίτη αλλά κοιτάει στο μέλλον των κοινών. Φέρνουμε τα απομεινάρια του πολιτισμού στο προσκήνιο, τα ανασκευάζουμε σε αντικείμενα αξίας χρήσης, οικιακό εξοπλισμό της νέας πόλης. Συνδεόμαστε οργανικά με το δρόμο ως γραμμή του μετώπου για το δικαίωμα στην πόλη. Καταλαμβάνουμε χρόνο στο παρόν για να διεμβολίσει το πρόταγμα του συλλογικού δρόμου τον επαναλαμβανόμενο κύκλο της μη εναλλακτικής.

- commucopia είναι η τομή που ανοίγουμε για να διέλθουμε τη φαντασίωση. Ένα δίκτυο-εργαστήριο, που κηρύττει την έκτακτη ανάγκη, αναζητώντας τη ριζική δικαιοσύνη.