Εστιάζοντας στο ανθρώπινο σώμα και τη σχέση που αυτό αναπτύσσει με το περιβάλλον του επιδιώκεται ο σχεδιασμός μίας δομής που διερευνά τα κινητικά όρια.
Η έρευνα επικεντρώνεται από τη μία στην πρακτική του παιχνιδιού, η οποία αποτελεί ένα είδος εκτόνωσης και απελευθέρωσης της κίνησης, και από την άλλη στη συμπεριφορά που αναπτύσσει το ανθρώπινο σώμα όντας υπό κλίση.
Κύρια σχεδιαστική πρόθεση γίνεται η δημιουργία ενός νέου εδάφους που έμμεσα καλλιεργεί τη διάθεση για παιχνίδι και ταυτόχρονα δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης κίνησης.
Ως πεδίο σχεδιασμού επιλέγεται τμήμα του προαύλιου χώρου της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας καθώς κρίνεται πως μία τέτοια δομή δύναται να αποτελέσει σημείο εκτόνωσης και αναψυχής κατα τη διάρκεια του διαλείμματος για όσους υφίστανται την εβδομαδιαία ακαδημαϊκή δραστηριότητα και υποβάλλονται σε ένα είδος σωματικού προκαθορισμού. Εκεί πλέον, εισάγοντας την κλίση, επιχειρείται η δημιουργία ενός νέου εδάφους που ενσωματώνει τις ανάγκες και τις υποδομές που ήδη υπάρχουν, όπως το ζήτημα της στάθμευσης, και παράλληλα επιδιώκει να παραλάβει δραστηριότητες που αφορούν στο παιχνίδι και τη φυσική άσκηση.
Ακολουθώντας μία μέθοδο χειρωνακτικού παραμετρισμού που περιλαμβάνει τη δημιουργία καννάβου, την εφαρμογή διαφορετικών βαθμών κλίσης σε αυτόν και στη συνέχεια τη διαίρεσή του σε τρίγωνα, η δομή καταλήγει να αποτελείται από τριγωνικές κεκλιμένες επιφάνειες που από τη μία στεγάζουν τη λειτουργία της στάθμευσης καθώς και το χώρο του καφέ-εστιατορίου και από την άλλη δημιουργούν πυρήνες κινητικής διερεύνησης και παιχνιδιού.
