Κάθε χώρα, ανεξάρτητα από το ιστορικό της υπόβαθρο, προστατεύει και εξελίσσει την πολιτιστική της κληρονομιά. Τα αποτυπώματα των προγόνων είναι αυτά που δίνουν ταυτότητα στους σύγχρονους ανθρώπους, τους διαχωρίζουν λόγω της κουλτούρας τους αλλά, συγχρόνως, τους ενώνουν για την μοναδικότητά τους και την υπεράσπιση των αποκτημάτων τους. Στην Ελλάδα, μία χώρα με βάθος ιστορίας εκατομμυρίων χρόνων, είναι φυσικό να υπάρχει συνεχής αναζήτηση νέων ευρημάτων αρχαιολογικού χαρακτήρα αλλά και τρόπων διασφάλισης των ήδη υπαρχόντων και εξέλιξης αυτών. Η διάδοση και η γνώση της ιστορίας είναι δύναμη, είναι γνώση που θα οδηγήσει στην απόκτηση μεγαλύτερων επιτευγμάτων και καλύτερου τρόπου ζωής. Η ιστορία είναι κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού.

Στην παρούσα ερευνητική μελέτη παρουσιάζονται οι τρόποι και οι βαθμοί επέμβασης στις αποκαταστατικές και αναστηλωτικές διαδικασίες των μνημείων, οι νόμοι που προστατεύουν κάθε είδους μνημείο στην χώρα μας και η ιστορική εξέλιξη των μεθόδων προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ταυτόχρονα, παραθέτονται τα μέσα αναγνώρισης των μνημείων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έρευνα εστιάζει στην διάταξη του νόμου Ν.3028/2002 «για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς», καθώς αυτός αποτελεί την κύρια αρχή διατήρησης της ιστορικής μνήμης και αναβάθμισης του πολιτιστικού περιβάλλοντος. Συνεπώς τίθεται το ερώτημα αν σήμερα στην χώρα μας υπάρχει επαρκής έλεγχος γύρω από τον χώρο των αρχαιοτήτων ως προς την αρχιτεκτονική και ιστορική σημασία των μνημείων. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει εξέλιξη και εκσυγχρονισμός στην νομοθεσία για τα δικαιώματα και τις αξίες των λειψάνων του ελληνικού πολιτισμού, όμως τα πραγματικά αποτελέσματα θα ανακαλυφθούν με το πέρασμα των χρόνων.