Η ανάγνωση όλων των μηχανισμών που συγκροτούν το θέατρο αποτελεί μία προσπάθεια κατανόησης του συμβολικού χώρου: της απόστασης μεταξύ του απτού και του νοητού όπου η κάθε κατασκευή/συνθήκη διαπραγματεύεται τους όρους εκτέλεσης και εξέλιξής της. Μελετώντας την τριαδική φύση του θεάτρου ως παράσταση, αρχιτεκτονικό χώρο και ποιότητα / μεταφορά, σκιαγραφείται η πληθώρα τρόπων μέσω των οποίων παράγεται, μεταβάλλεται και επικοινωνείται το νόημα ενός γραπτού. Επιπροσθέτως, εξετάζονται έννοιες όπως “προοπτική”, “ερμηνευτικά σχήματα” και “σχετική θέση” σε μία προσπάθεια αποκωδικοποίησης των δυναμικών μεταξύ θεατή και θεάματος.

Χρησιμοποιώντας το θέατρο ως πηγή εννοιολογικών συστημάτων ανάγνωσης του χώρου, εισάγεται η έννοια της “Συμβολικής Πόλης” ως κατασκευή που δεν διαπραγματεύεται τους όρους εκτέλεσης και ύπαρξής της στον συμβολικό χώρο παρά προκύπτει εξ ολοκλήρου από αυτόν. Η Αθήνα παρουσιάζεται ως τυπικό παράδειγμα Συμβολικής Πόλης και επιχειρείται μία σύντομη ανάλυση των μηχανισμών παραγωγής νοήματος αλλά και των συνεπειών που αυτοί έχουν στο συμβολικό της Ελληνικής πρωτεύουσας.

Παράλληλα στην Αθήνα, τοποθετείται το ποίημα “The Waste Land” (1914) του T.S. Eliot θεωρώντας ως κοινά σημεία το παλίμψηστο στον πυρήνα της κατασκευής τους και την έντονη αδυναμία παραγωγής νέου νοήματος που διέπει τις δύο πραγματικότητες. Στην περίπτωση του Eliot ωστόσο εντοπίζονται σημαντικές διαφορές διαχείρισης της εν λόγω κρίσης οι οποίες οδηγούν την έρευνα στο ευρύτερο θεωρητικό έργο του Antonin Artaud. Τέλος, μέσω του Artaud και της διαφορετικής προσέγγισής του όσον αφορά το θέατρο, εξετάζεται η περίπτωση κατάργησης των συμβατικών εκφραστικών και αναπαραστατικών μέσων με στόχο την εκμηδένιση κάθε σύγκρουσης μεταξύ ύλης και νοήματος και την παραγωγή νέων καταστάσεων και πραγματικοτήτων.