Με βάση το μοντέλο αγοράς των δυτικών κοινωνιών όπου η σχεδιασμένη υπερκατανάλωση απαιτεί σύντομη και γρήγορη απόσυρση των προϊόντων,έχουν αναπτυχθεί κινήματα, θεωρίες, συλλογικότητες και για κάποιους,τρόποι ζωής ενάντια στο μοντέλο αυτό∙ όπου προτείνεται η επανάχρηση των υπολειμμάτων ή των μερικά ελατωμματικών εμπορευμάτων που συσσωρεύονται ως σκουπίδια.

Στο κείμενο, καταγράφονται και μελετούνται οι μέθοδοι που προτείνουν την επανένταξη των ήδη χρησιμοποιημένων προϊόντων στην καθημερινότητα,την οικειοποίησή τους από τους χρήστες και τη σημασία τους στο σχεδιασμό.

Τα ερώτηματα που τίθενται και δύναται να απαντηθούν είναι γιατί μια σειρά από αρχιτέκτονες,καλλλιτέχνες,στοχαστικούς, ακτιβιστές και θεωρητικούς εκφράζονται μέσα από τη στρατηγική αυτή.Αλλά και πως η συναρμολόγηση ετερόκλητων στοιχείων (ειδικά όσον αφορά τα επαναχρησιμοποιημένα) μπορεί να συμβεί ώστε να παραχθεί συνολικά ένα αρμονικό αισθητικό αποτέλεσμα.

Ίσως τελικά να πρόκειται για μια διανοητική αλλά και ακτιβιστική διαδικασία που έχει τις ρίζες της σε περασμένες εποχές. Τα κίνητρα ωστόσο που οδηγούν στην επιλογή αυτή είναι διαφορετικά ανά την εποχή.

Σίγουρα, στις μέρες μας, λόγω της έκτασης του περιβαλλοντολογικού ζητήματος, ο σχεδιασμός απαιτεί την ελάττωση των απορριμμάτων, απαιτεί επανάχρηση και οικειοποίηση.