Η παρούσα διπλωματική εργασία πειραματίζεται γύρω από την έννοια της τρύπας, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Αρχικά, δημιουργείται, μέσω αρχείου και διαγραμμάτων, ο “Άτλας της τρύπας” ο οποίος προορίζεται ως μια εργαλειοθήκη που προτρέπει στη δημιουργία μιας εκ νέου διάτρησης, ενώ παράλληλα, παράγει ένα διάλογο μέσα από πολλαπλά αναγνώσματα, δημιουργώντας μια διαδρομή αφήγησης που διακλαδώνεται και διαιρείται συνεχώς, γεγονός που τη μετατρέπει, σε διαρκώς, εξελισσόμενη και ατελή.

 Ο Άτλας λειτουργεί ως η κυρίαρχη προβληματοθεσία, που καταδεικνύει την πολλαπλότητα της θεματικής της τρύπας και επιδιώκει να παράξει μια σειρά από συσχετίσεις, εκμεταλλευόμενο την εκτεταμένη υλικότητα του θέματος. Αποδεικνύει πώς, η διάτρηση της ύλης και η παρατήρηση του κενού και της ασυνέχειας, αφορούν εξίσου την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη φιλοσοφία, την ψυχανάλυση και τις σωματικές αναζητήσεις.

 Μέσα από τη διερεύνηση της τρύπας και της επιτέλεσης του “τρυπώ” προσπαθούμε να αμφισβητήσουμε τη μεθοδολογία της αρχιτεκτονικής σαν προσθήκη και να τη χαρτογραφήσουμε πλέον, υπό όρους αφαίρεσης, πολυπλοκότητας, ασάφειας και κενού. Από το υποσυνείδητο μέχρι το άδυτο υπέδαφος γίνεται μια δοκιμή αποίκησης, μέσα από παρορμήσεις, περιπλανήσεις, διαταραχές και καταστροφές που διαπερνούν τομείς όπως το σώμα, το φυσικό και το αστικό τοπίο. Αναλύουμε την έννοια της τρύπας ως μια ξεχωριστή οντότητα και ένα τοπολογικό μοντέλο που ταλαντεύεται ανάμεσα στην επιφάνεια και το βάθος, το εσωτερικό και το εξωτερικό. Γεννιέται, έτσι, μια διαδρομή: τρυπώντας θεμέλια, τοίχους, εδάφη, σώματα, ψηφιακές δομές και ύλες, με έντονη διάδραση στις εξωτερικές προκλήσεις, που πολλές φορές διαλύεται, αλλά και διαλύει υπάρχουσες σχέσεις.