Η παρούσα διπλωματική εργασία εκπονείται με αφετηρία τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης ανθρώπου – ζώου όπως αυτή ορίζεται από την κτηνοτροφία του σήμερα. Μελετώντας βιωματικά αλλά και ιστορικά αυτή τη σχέση και τους όρους συνύπαρξής των δυο υποκειμένων, γεννήθηκε ο προβληματισμός και η ανάγκη αναζήτησης δεδομένων , με σκοπό τη χαρτογράφηση της πραγματικότητας  κατά το πέρασμα των χρόνων. Η σχετική έρευνα που εκπονείται συμπεριλαμβάνει την στατιστική ανάλυση της παραγωγής και της κατανάλωσης  καθώς και την ιστορική εξέλιξη στης κτηνοτροφίας. Παράλληλα  επικεντρώνεται στις ανάγκες ανθρώπων και ζώων και  την παρακαταθήκη της συνύπαρξης τους σε χωρικό επίπεδο.  Το συμπέρασμα αυτής της έρευνας οδήγησε σε μία επαναδιαπραγμάτευση της θέσης του αρχιτεκτονικού έργου μέσα στις σχέσεις παραγωγής καταλήγοντας σε μία ιδέα χωρικής αφήγησης για την κτηνοτροφία με θέμα την εντατικοποίηση της βραδύτητας. Η αναζήτηση μιας συνύπαρξης φυσικού και τεχνητού οδήγησε στην επιλογή ενός λατομικού τοπίου, που αγκαλιάζεται από έναν φυσικό βοσκότοπο,  ως το σημείο επέμβασης. Η δημιουργία ενός διαδραστικού κτηνοτροφικού πάρκου διαμορφώνεται με μία γεωμετρικοποίηση του φυσικού εξυπηρετώντας τις ανάγκες του τεχνητού. Πραγματοποιείται η διαδικασία σχεδιασμού πάνω στο αποτύπωμα του ίχνους του νερού στο έδαφος δημιουργώντας μία πορεία απορρόφησης  των κλίσεων με σκοπό την ένταξη στο τοπίο.