Από τα αρχαία χρόνια ο χώρος είχε κατοικηθεί ως ιερός τόπος.
Στην μακραίωνη ιστορία του ιερού χώρου ο ένας πολιτισμός διαδέχθηκε τον άλλο, κρατώντας μαρτυρίες του παρελθόντος.
Αγαπώντας κομμάτια του παρελθόντος.

Πρόταση αλλαγής σε ιερό χώρο με διπλό χαρακτήρα.

Αναζητώντας τα λείψανα του χριστιανικού παρελθόντος,
φανερώνοντας το παλίμψηστο της ιστορίας,
λαμβάνοντας υπόψη την απουσία-παρουσία του άλλου,
επιχειρήθηκε μια κατασκευή – ανασκαφή.
Μια βύθιση στο έδαφος είναι απαραίτητη
ώστε να παραμείνει ο τόπος έτοιμος να υποδεχθεί τον άλλο,
όποια στιγμή εκείνος επιστρέψει.

Ο διπλός χαρακτήρας του ιερού τόπου
κρατιέται με αυτό τον τρόπο.
Ως σχέση ανάμεσα σε δυο αγαπημένους.
Ως σχέση φιλοξενίας.

Το κατώφλι του θανάτου τοποθετείται μετά το αλώνι.
"αν τελικά ο χώρος ήταν διγενής
τότε νομιμοποιείται το αλώνι να βρίσκεται στη μέση.
Απ' τη μια η ζωή απ' την άλλη ο θάνατος
και στη μέση το αλώνι."
Στο θάνατο θα χωρίζει εμάς και τον άλλο ένας δρόμος.
Ο δρόμος που μας κάνει γείτονες.

Ο μοναχός έχει ως διακόνεμα την φιλοξενία.
Περιμένει τον ξένο.
Η υποδοχή ξεκινά από τον χώρο της πηγής.
Θα προσφερθεί νερό και τόπος για ξεκούραση.
Ο ξενώνας θα μοιράσει την ευλογία της φιλοξενίας στα δύο.

Η αυλή θα παραμείνει στο κέντρο της σύνθεσης ενώ τα κελιά των μοναχών τοποθετούνται έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την απαραίτητη ιδιωτικότητα.