Η ανάγκη για παροχή καταφυγίου σε ευάλωτους πληθυσμούς είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ. Φυσικές καταστροφές καθώς και διαμάχες και βία οδηγούν ολόκληρες κοινότητες ανθρώπων σε αναζήτηση στέγης, καθημερινά.  Συγκεκριμένα, ένας στους 113 του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα ως εκτοπισμένος, ενώ ένας στους επτά στεγάζεται σε ακατάλληλα καταλύματα. Από τους καταυλισμούς χιλιάδων προσφύγων σε Ασία,  Ευρώπη και Αφρική, έως τις φαβέλες της λατινικής Αμερικής και τους χώρους προσωρινής στέγασης όσων επλήγησαν από φυσικές καταστροφές σε όλο τον κόσμο, το παρόν δομημένο περιβάλλον περιλαμβάνει την έννοια της προσωρινότητας. Στην προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών αυτής της προσωρινότητας και στη διαδικασία επούλωσης  είναι σημαντικός ο ρόλος του σχεδιασμού, μέσω του οποίου μπορούν να προωθηθούν αποτελεσματικές, οικονομικές και άμεσα εφαρμόσιμές λύσεις, που βοηθούν τις κοινότητες να ανασυγκροτηθούν και να ανακάμψουν.

Στο παρόν ερευνητικό θέμα αναλύεται το φαινόμενο του εκτοπισμού, οι πρακτικές ανταπόκρισης σε αυτό καθώς και ο τρόπος που μπορεί να συμβάλει ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός στην αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Παράλληλα, γίνεται αναφορά σε αρχιτέκτονες και έργα που διαμόρφωσαν τα σημερινά δεδομένα πάνω στο συγκεκριμένο τομέα. Τέλος, παρουσιάζονται και διερευνώνται περιπτώσεις προσωρινών και μόνιμων κατοικιών που έχουν προταθεί ή εφαρμοστεί για τη λύση του προβλήματος στέγασης προσφύγων και εκτοπισμένων από φυσικές καταστροφές.