Η περιπλάνηση του ανθρώπου στο αστικό τοπίο γίνεται τιςπερισσότερες φορές με τρόπο επιπόλαιο. Ο χρόνος φαίνεται ελάχιστος. Απορροφημένος από τη βουή της πόλης σε μια θεά δρόμων, πεζοδρόμων, και πενταόροφων πολυκατοικιών αναζητεί την απόλαυση σε ψεύτικα δημιουργήματα μιας “αστικής ρουτίνας”. Διαρκώς όλο και περισσότεροι κάτοικοι τα τελευταία χρόνια μετακομίζουν στην επαρχία. Εκεί εμφανίζεται μπροστά τους το “χαμένο” φυσικό τοπίο. Μια εικόνα που θέλουν να διαφυλάξουν με κάθε τρόπο. Οι κινήσεις παρέμβασης τους τώρα είναι μελετημένες. Ακολουθούν κυρίως τις παλιές χαράξεις και με μικροεπεμβάσεις δημιουργούν χώρους κατοικήσιμους. Η διπλωματική αυτή ακολουθεί τη συλλογιστική του “μετανάστη-αστού”. Προσπαθεί να αγκαλιάσει το φυσικό τοπίο και να εμφανίσει χώρους που θα μπορεί ο άνθρωπος να κάνει μια παύση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας του και να ζήσει τη στιγμή του «φυσικού». Βρισκόμαστε σε μια παραμελλεμένη παραλία στις Νέες Παγασές του Βόλου, σε ένα σημείο με πλούσια ιστορική σημασία για την περιοχή, αλλά ξεχασμένη στην κούρσα της μοντέρνας εποχής των
μεγαλουπόλεων. Η άμμος και το νερό βοηθούν στην άμεση επαφή του ανθρώπου με τη γη. Αυτός αφήνει εφήμερα σημάδια και αισθάνεται ότι κάνει προς στιγμή το σημείο που πάτησε ιδιωτικό του χώρο. Το νερό όμως έρχεται μετά και σβήνει τα σημάδια αυτά επαναφέροντας την τάξη και διορθώνοντας πάλι το φυσικό τούτο τοπίο. Προσπαθώ να δημιουργήσω ένα χώρο αναψυχής ανοιχτό όλη μέρα για όποιον επιζητά την επαφή με τη γη. Δεν είναι κατά πολύ στεγασμένο, εντείνοντας έτσι την τάση του ανθρώπου εκ φύσεως να κοιτά ψηλά στον ουρανό.