Αυτή η έρευνα πραγματεύεται τη σχέση κατοικίας και ανθρώπου, διερευνώντας τον τρόπο με τον οποίο το περιβάλλον επηρεάζει τον άνθρωπο και πως εκείνος επιδρά σε οτιδήποτε τον περιβάλλει.

Στο πρώτο μέρος, εξετάζεται η αμφίδρομη σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντα χώρου, όπως αυτή προβάλλεται με από το λογοτεχνικό κείμενο του Έντγκαρντ Άλαν Πόε, ‘Η Φιλοσοφία της Επίπλωσης’ [ThePhilosophyofFurniture, ‘Burton’s Gentleman’s Magazine’, 1840]. Στο δεύτερο μέρος, με απαρχή έναν σύγχρονο σχολιασμό για το κείμενο του Ε.Α. Πόε, ακολουθεί μια ιστορική αναδρομή της ανθρώπινης κατοικίας από την εποχή των σπηλαίων μέχρι και τον 21^ο αιώνα. Στόχος είναι η ανάδειξη κριτηρίων και ‘εργαλείων’, που βοήθησαν στη διαμόρφωση του χώρου κατοίκησης ανά τους αιώνες. Στη συνέχεια γίνεται λόγος για την αμφίδρομη σχέση του ανθρώπου με όλα όσα τον περιβάλουν και πως πραγματική σημασία πρέπει να αποκτά η ‘προσωπικότητα’ και ο αληθινός ‘χαρακτήρας’ που ελλοχεύει σε κάθε μας κίνηση/πράξη. Φτάνοντας στο παρόν, παρουσιάζονται οι διάφοροι επαγγελματικοί κλάδοι που εμπλέκονται στη διαδικασία σχεδιασμού/διαμόρφωσης της σύγχρονης κατοικίας. Η παρουσίαση αυτή αποκαλύπτει πως ο σύγχρονος σχεδιασμός έχει τελικά απομακρυνθεί από το ανθρώπινο στοιχείο.

Στον επίλογο, προτείνεται ο τρόπος με τον οποίο θα επαναπροσδιοριστεί η σχέση του ανθρώπου με τον περιβάλλοντα χώρο, οδηγώντας πλέον στην βελτίωση και εξέλιξη και των δύο. Γίνεται λόγος για μία οικουμενική και αρμονική διαδικασία σχεδιασμού, ανάμεσα σε όλους τους σχεδιαστικούς κλάδους, που θέτει στο επίκεντρο της το ‘Άτομο’ και όχι ένα γενικό υποκείμενο με ανθρώπινες αναλογίες.

Οι λέξεις κόσμος και χώρος, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ερμηνευτικά χωρίζονται από μία πολύ λεπτή γραμμή.

Ποιό είναι το αληθινό ‘πρόσωπο’ όταν κοιτά κανείς μέσα στον προσωπικό μας χώρο; Είναι μία απλή αντανάκλαση του χαρακτήρα μας; Η εμμονή της τελειοποίησης του χαρακτήρα κάποιου θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια τέλεια κάτοψη του προσωπικού του χώρου; Τι σημαίνει ένα ‘αψεγάδιαστο’ εσωτερικό στην μεγάλη κλίμακα;