Αυτή η έρευνα αφορά το ανθρωποκαινικό έργο, που λειτουργεί ως μια κοσμική κατασκευή χώρου, προσφέροντας την παρόρμηση να ξαναδιαβαστεί ο κόσμος. Η Ανθρωπόκαινος αποτελεί την τρέχουσα γεωλογική εποχή και στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι οι ιστορικά συσσωρευμένες πλανητικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις του ανθρώπινου πληθυσμού, της τεχνολογικής καινοτομίας και της οικονομικής ανάπτυξης έχουν γίνει αχώριστες από τις γεω-διαδικασίες της Γης, ενώ η πιο ισχυρή γεωλογική ενέργεια είναι ο άνθρωπος. Το αρχείο αυτής της έρευνας χωρίζεται σε τρεις βασικές θεματικές ενότητες γύρω από τις οποίες γίνεται η μελέτη για την περίοδο αυτή: μια γεωλογική προσέγγιση , μια οικονομικοπολιτική και μια προσέγγιση γύρω από τα όρια της οπτικότητας και της ψηφιακής κουλτούρας.
Στην γεωλογική προσέγγιση γίνεται αρχικά μια προσπάθεια κατανόησης των στρωματογραφικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και του γεωλογικού παρόντος, καθώς και των προτύπων αστικοποίησης που γίνονται παράγοντες διαμόρφωσης του εδάφους. Έπειτα, κατατίθεται μια συλλογή γεωλογικών δοκιμίων, μέσα από την οποία αναδεικνύεται η σχέση των παραγωγικών δυνάμεων της γης και των ανθρώπινων παραγωγικών φιλοδοξιών που συγκροτούν την αρχιτεκτονική της Ανθρωποκαίνου, η οποία από στατική μετατρέπεται σε κάτι μεταβλητό και επανακαθοριζόμενο. Εξετάζεται ακόμα η επαναξιολόγηση της σχέσης του ζώου και του ανθρώπου και γίνεται μια διερεύνηση της οντολογίας του άψυχου όντος, της ορυκτολογίας της ύπαρξης, μια προσέγγιση που θα μπορούσε να προκαλέσει μια φιλοσοφία κατάλληλη για την γεωλογική εποχή που διανύουμε.
Στην δεύτερη θεματική, μελετάται η πολιτική διάσταση της Ανθρωποκαίνου και πώς αυτή θα μπορούσε να ενοποιήσει τους ανθρώπους σε ένα ενιαίο πολιτικό όργανο με στόχο την αντιμετώπιση της Γαίας. Γίνεται μια αναδρομή στο μοντερνισμό, τον επιδραστικό του ρόλο στην δημιουργία αυτής της εποχής και τον διαχωρισμό της φύσης και της κοινωνίας στον οποίο απέβλεπε με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό άπειρων υβριδικών οντοτήτων. Προτείνεται μια ανθρωπολογική προσέγγιση της οικονομίας καθώς και η μετάβαση από την οικονομία στην οικολογία αλλά και ο καθορισμός της πολιτικής του τόπου από συντελεστές όπως το έδαφος , η γη , οι τοπικότητες κ.α. Τέλος, προσεγγίζεται η ιδέα της σφαίρας, του σχήματος του πλανήτη μας, ως δομή σκέψης , μια συνεχής διαδικασία λούπας, που η σημαντικότητα της έγκειται στο ότι καθορίζει τις πράξεις του καθενός, οι οποίες επιστρέφουν πάλι πίσω σε αυτόν.
Στην τρίτη θεματική, προσεγγίζεται η Aνθρωπόκαινος ως μια ριζική́ αλλαγή́των ορίων της οπτικότητας και της επακόλουθης μετατροπήςτου κόσμου σε εικόνες. Γίνεται μια εισαγωγή στην ψηφιακή κουλτούρα και το σημειοκαπιταλισμό, αλλά και στην εικόνα ως σημάδι αναγνώρισης και εξουσίας. Στην Ανθρωπόκαινο αυτό που υπολείπεται είναι οι εικόνες που πρόκειται να έρθουν. Έτσι τίθεται η αναγκαιότητα υπέρβασης της ανικανότητάς μας να φανταστούμε μια εναλλακτική ή κάτι καλύτερο και εκεί είναι που ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός δίνει τη δυνατότητα επανεξέτασης του κόσμου με έναν ανοίκειο και άγνωστο ρεαλισμό των παγκόσμιων πραγματικοτήτων και τη χρησιμοποίηση του υπόβαθρου που διαθέτει.
Αυτή η έρευνα έχει ως κύριο στόχο, όχι να δώσει απαντήσεις, αλλά να γεννήσει ερωτήματα ως προς τον τρόπο που πρέπει να ξανασκεφτούμε την οπτική́, τη χωρική́, και την ποιητική́ διάσταση της περιόδου αυτής και ιδιαιτέρα τις κοσμολογικές διαστάσεις της.