Οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Οι κλίμακες έχουν αλλάξει. Οι αξίες έχουν αλλάξει. 

Η πόλη στην παραδοσιακή της μορφή – ως το δομημένο σύνολο που την αποτελεί – δεν υπάρχει πια. 

Διάσπαρτη πόλη, αρχιπέλαγος, άτυπη πόλη, κινητή πόλη, προσωρινή πόλη, ανεπίσημη πόλη, αναδυόμενη πόλη, μεταμητρόπολη.

ΜΕΤΑΠΟΛΗ.

Η έκρηξη των μεταφορών και η εξαφάνιση των αποστάσεων, η δημιουργία διεθνών δικτύων, η ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών και του διαδικτύου, η παγκοσμιοποίηση, μεταλλάσσουν το φυσικό χώρο, σε νέες κλίμακες. Βρισκόμαστε σε μία νέα κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μια διαρκώς εκτεινόμενη οικονομική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση του δυτικού, ευρωαμερικανικού μοντέλου ύστερου καπιταλισμού που συμπορεύεται με την εξάπλωση της αστικής κατάστασης πέρα από τα όρια της πόλης. Τα πάντα κινούνται, τα πάντα αλλάζουν, οι ρυθμοί και οι ταχύτητες ξεπερνούν τον άνθρωπο. Η πόλη μεταλλάσεται, πολλαπλασιάζεται, μετακινείται, δημιουργώντας νέες πρωτόγνωρες δομές και συσχετισμούς. Μπορούμε λοιπόν, να χρησιμοποιήσουμε τον όρο Μετάπολη, για να περιγράψουμε τη μετά τη Μητρόπολη πόλη, μια πόλη δικτυακή, κατακερματισμένη χωρικά και λειτουργικά, μια πόλη που με τις παραδοσιακές έννοιες είναι αδύνατο να ειδωθεί ως όλο και να οριστεί και γι’ αυτό χρειάζεται νέους όρους για να προσδιορισθεί. 

Σήμερα, η κλίμακα και ο ρυθμός της σύγχρονης αστικοποίησης αμφισβητεί την έννοια της μονιμότητας, ως βασική προϋπόθεση των πόλεων. Σε αντίδραση σε αυτή την κατάσταση, υπάρχει μια αναδυόμενη επιχειρηματολογία για την ανάγκη τοποθέτησης της έννοιας του εφήμερου στην ευρύτερη συζήτηση για τις πόλεις. Στην πραγματικότητα, όταν οι πόλεις αναλύονται σε διαστήματα μεγάλα χρονικά, η εφημερότητα αναδύεται ως μια σημαντική κατάσταση στον κύκλο ζωής του εκάστοτε δομημένου περιβάλλοντος.

 Σε αυτό το μήκος κύματος, το ερευνητικό αυτό, επιχειρεί να διαδραματίσει το ρόλο της εξερεύνησης προσωρινών τοπίων, προκειμένου να παρέχει ένα εννοιολογικό πλαίσιο για την κατανόηση τόσο των μόνιμων όσο των παροδικών αστικών διαμορφώσεων. 

Η μελέτη των παραγόμενων τυπολογιών «εφήμερων πόλεων» αρθρώνονται γύρω από τους βασικούς άξονες του σχεδιασμού, της μετακίνησης, της διαχείρισης ροών, την επιτάχυνση του αστικού μεταβολισμού, την ανάπτυξη των υποδομων, αλλά και τις εξίσου σημαντικές μεταβλητές της πολιτιστικής ταυτότητας, της προσαρμογής και ελαστικότητας στις αστικές συνθήκες. Μπορούμε να πούμε ότι στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν ένα υποκατάστατο μιας αστικότητας που αναπτύσσεται και εξαφανίζεται, συχνά σε εξαιρετικά μικρή χρονική κλίμακα. Ουσιαστικά μπορούμε να μιλησούμε για συνέχειες της μητρόπολης, κόμβους ανάμεσα σε πόλεις, αστικούς ιστούς, οι οποίοι δομούνται με ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό και στόχο, αλλά οι οποίοι διακατέχονται από την προσωρινότητα.

 Αναφερόμαστε σε όλες αυτές τις πόλεις λοιπόν με ημερομηνία λήξης.