Από τις αρχές του 20^ου αι. το ζήτημα της δημοσιοποίησης του έργου φαίνεται να απασχολεί τους αρχιτέκτονες. Το 1920 ο Λε Κορμπυζιέ ξεκινά την έκδοση του περιοδικού “L’ EspritNouveau”, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στο κομμάτι τις προβολής του αρχιτεκτονικού έργου. Λίγο αργότερα με κίνητρο την μετάδοση όγκου πληροφορίας στους αρχιτέκτονες το ζευγάρι Τσαρλς και Ρέι Ίμς επικεντρώνει τη δουλειά του γύρω από τις μεθόδους προβολής παράγοντας μικρού μήκους ταινίες και οργανώνοντας τις πρώτες εκθέσεις με χρήση πολυμέσων. Προς τα τέλη του αιώνα δημιουργούνται σημαντικοί θεσμοί προβολής του αρχιτεκτονικού έργου, όπως είναι η Μπιενάλε της Βενετίας το 1980 και το βραβείο Πρίτσκερ το 1979. Σημαντικό ρόλο στην προβολή παίζει η φυσική παρουσία και η αλληλεπίδρασή του με το κοινό μέσω ομιλιών που οργανώνονται γύρω από διάφορες θεματικές της αρχιτεκτονικής, όπου αναλύουν τις απόψεις τους. Παράλληλα μεγάλο μέρος της δημόσιας εικόνας πραγματοποιείται στο διαδίκτυο αφού πλέον εκτός από τα έντυπα μέσα, υπάρχουν και τα ηλεκτρονικά, περιοδικά και πλατφόρμες, που παρουσιάζουν το αρχιτεκτονικό έργο. Το διαδίκτυο έδωσε στους αρχιτέκτονες την ευκαιρία να παρουσιάσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και την δραστηριότητά τους μέσω των ιστοσελίδων τους. Σήμερα κάθε αρχιτεκτονικό γραφείο διαθέτει ιστοσελίδα καθώς και προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η προσπάθεια για όσο το δυνατόν καλύτερη «εικόνα» του αρχιτεκτονικού γραφείου προς τα έξω έδωσε κίνητρο για την ανάπτυξη των μέσων αναπαράστασης, ώστε η πληροφορία που δίνουν να είναι κατανοητή από όλους. Ο σχεδιασμός μιας αρχιτεκτονικής ιστοσελίδας γίνεται με σκοπό να αντανακλά το ύφος και τις αρχές του αρχιτέκτονα. Μέσω του διαδικτύου δίνεται η δυνατότητα προβολής σε κάθε αρχιτέκτονα ανεξάρτητα από το πεδίο δράσης του και το πόσο «γνωστός» είναι. Έτσι παρατηρούμε ότι η δημόσια προβολή αποτελεί στη σύγχρονη εποχή αναπόσπαστο κομμάτι της αρχιτεκτονικής δραστηριότητας.