Το τέλος του Ψυχρού πολέμου χαιρετίστηκε από όλους ως αφετηρία για την παγκόσμια συνεργασία και τον αφοπλισμό. Αυτό οδήγησε σε ένα κύμα μαζικής εγκατάλειψης των στρατιωτικών βάσεων κυρίως σε Ευρώπη και Β. Αμερική.  Βέβαια όσον αφορά την Ελλάδα και γενικότερα τα βαλκανικά κράτη, αυτά ήταν αποκομμένα από την ΕΣΣΔ και τα στρατεύματα  της, επομένως άλλοι ήταν οι κύριοι λόγοι που οδήγησαν στην απομάκρυνση των στρατοπέδων από των αστικό ιστό (εκσυγχρονισμός της άμυνας, εξάπλωση των πόλεων). Σήμερα στο εσωτερικό των ελληνικών πόλεων βρίσκεται διάσπαρτα μεγάλος αριθμός ανενεργών στρατοπέδων. Πρόκειται για πολύτιμες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις γης, οι οποίες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι αδόμητες. Αποτελούν λοιπόν σημαντικές ευκαιρίες για την αναβάθμιση του πολεοδομικού ιστού, ο οποίος πάσχει σημαντικά από έλλειψη πρασίνου και άλλων κοινωφελών χρήσεων. Είναι από τις λίγες εναπομείναντες «ανάσες γης», γι’ αυτό και η σωστή διαχείριση τους είναι μια πρόκληση. Στόχος του ερευνητικού αυτού είναι μέσα από την μελέτη του τρόπου με τον οποίο τα διάφορα κράτη, μαζί και η Ελλάδα, διαχειρίστηκαν αυτές τις εκτάσεις μέχρι σήμερα, σε θεσμικό επίπεδο αλλά και πρακτικά μέσω παραδειγμάτων, να αποκτηθεί μια εμπειρία που θα οδηγήσει σε πιο ολοκληρωμένες μελλοντικές προτάσεις, ώστε τα πολύτιμα αυτά αποθέματα δημόσιας γης να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον αστικό ιστό των Ελληνικών πόλεων.