Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Αθήνα και την Αττική ήταν και είναι η έλλειψη χώρων πρασίνου και αναψυχής μέσα στην κατοικημένη περιοχή. Ελάχιστοι από τους ελεύθερους χώρους (τα πάρκα, τα άλση, τους αναδασωμένους λόφους), επιτελούν τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν αφού πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι φροντισμένοι, πολλοί από αυτούς δεν είναι καν προσβάσιμοι στο κοινό. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η περιοχή μελέτης.
Τα Τουρκοβούνια, είναι ο υψηλότερος και ο πλέον εκτεταμένος λόφος στην κεντρική περιοχή του Λεκανοπεδίου της Αττικής και έχει τη μορφή μικρής λοφοσειράς. Σχηματίζουν το φυσικό όριο μεταξύ των δήμων Γαλατσίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Αθηναίων. Ο λόφος Αλεπότρυπα αποτελεί βραχώδη σχηματισμό στο νοτιοδυτικό άκρο της λοφοσειράς των Τουρκοβουνίων (στα όρια των δήμων Αθηναίων και Γαλατσίου) αν και είναι αρκετά αποκομμένος από τον κύριο όγκο αυτής ενώ ο λόφος του «Παιδιού» αποτελεί προέκταση του σχολικού συγκροτήματος της Γκράβας και το μοναδικό άλσος στην ευρύτερη περιοχή.
Ο σχεδιασμός βασίστηκε στην υφιστάμενη τοπογραφία των λόφων και της παλαιότερης χρήσης τους ως τόπου εξόρυξης ασβεστόλιθων. Στην πρόταση ανάπλασης η όλη περιοχή διαμορφώνεται με υψίπεδα –αναβαθμίδες- που προκύπτουν από τις υψομετρικές καμπύλες του χάρτη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου εξολοκλήρου τεχνητού τοπίου. Το τεχνητό αυτό τοπίο διαμορφώνεται με συνεχείς αναβαθμίδες, το ύψος των οποίων κυμαίνεται γύρω στο μισό μέτρο, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις εξαιτίας της χάραξης των διαδρομών κόβεται απότομα το έδαφος με αποτέλεσμα την δημιουργία ψηλών κάθετων επιφανειών βράχου (τεχνητοί γκρεμοί-χαράδρες).
Επίσης με τη διαδικασία του εκβραχισμού ή, σε αντίθετες περιπτώσεις, της επιχωμάτωσης, δημιουργούνται χώροι στάσης, παιχνιδιού και θέας, αλλά και διαδρομές που τους ενοποιούν και κάνουν δυνατή την προσέγγισή τους με όσο το δυνατόν ηπιότερες κλίσεις. Όσον αφορά την χρήση των πλατωμάτων, μερικά από αυτά είναι έτσι διαμορφωμένα ώστε τους θερινούς μήνες να λειτουργούν ως ανοιχτά δημόσια κολυμβητήρια – πισίνες – ενώ τους υπόλοιπους μήνες (ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες) να λειτουργούν ως παγοδρόμια ή απλώς πλατείες. Τα υψίπεδα που δημιουργούνται γύρω από τα πλατώματα διαμορφώνονται έτσι ώστε να αποτελούν και αυτά χώρους συγκέντρωσης επισκεπτών (κερκίδες). Έτσι η διαμόρφωση της περιοχής γύρω σχεδόν απ’ όλους τους χώρους στάσης είναι τέτοια ώστε να μοιάζουν με αμφιθέατρα.
Επίσης προτείνεται η βελτίωση της φύτευσης και στους δύο λόφους με την δημιουργία πυκνής βλάστησης ή δεντροστοιχιών που εντείνουν τη γραμμικότητα των διαδρομών. Όσον αφορά τα υλικά επίστρωσης για την διαμόρφωση των διαδρομών, χρησιμοποιείται χρωματισμένη άσφαλτος ή κυβόλυθοι, ενώ για την διαμόρφωση των πλατωμάτων, πατημένο χώμα ή βοτσαλωτό και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ξύλο. Χρησιμοποείται επίσης μπετό για την διαμόρφωση των αναβαθμίδων των οποίων η κλίση είναι αντίθετη από αυτή του εδάφους.