Η αστική πραγματικότητα έχει μεταβληθεί ριζικά τα τελευταία χρόνια, και τα αστικά κέντρα υφίστανται μια εκτενή συρρίκνωση του πληθυσμού τους. Και ενώ το concept της ανάπτυξης κυριαρχεί στις σύγχρονες κοινωνίες,ησυρρίκνωση έχει προβληθεί ως ένα ατύχημα, μια εξαίρεση. Διαφαίνεται, όμως, ότι η τάση αυτή δεν θα αποτελέσει ένα προσωρινό χαρακτηριστικό των πόλεων και η κουλτούρα της συρρίκνωσης πρόκειται να αναπτυχθεί. Η βασική συνέπεια είναι η δημιουργία ενός αποθέματος κενών κτηρίων σε κάθε συρρικνούμενη πόλη, κάνοντας, έτσι, κατανοητό ότι το μέλλον της σχεδιαστικής σκέψης είναι η επέμβαση σε κάτι που προϋπάρχει. Πρέπει στη μάζα αυτή που έχουμε μπροστά μας να λειτουργήσουμε σκάβοντας, αφαιρώντας ύλη, εξορύσσοντας, αποσυνθέτοντας, καταστρέφοντας. Πλέον το καινούργιο δεν φτιάχνεται αλλά πρέπει να το αναζητήσουμε μέσα στην υπάρχουσα μάζα. Προκύπτει, λοιπόν, η οξύμωρη συνθήκη, κατά την οποία, ενώ η καταστροφή εξ ορισμού αποτελεί το αντίθετο της δημιουργίας, στο αποθεματικό αστικό περιβάλλον αποτελεί κομμάτι της, και ως τέτοιο εντοπίζεται σε άλλα επιστημονικά και καλλιτεχνικά πεδία.
Η Αθήνα βρίσκεται σε παρακμή και η ιστορική της εξέλιξη αποδεικνύει ότι αυτή αποτελεί κομμάτι της πορείας της στο χρόνο, μέσα από φάσεις ανάπτυξης και συρρίκνωσης. Μια παρακμή που οδηγεί στην ύπαρξη κτηριακού αποθέματος, κατά την προσπάθεια καταγραφής του οποίου, διαπιστώθηκε ότι δε μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα κλασικό χάρτη, καθώς είναι διασκορπισμένο μέσα στο αστικό πλήρες. Γίνεται πλέον σαφές ότι για να αντιληφθούμε τη σύγχρονη πόλη χρειάζεται να βρούμε το εργαλείο εκείνο που θα τη σκανάρει σε όλες τις διαστάσεις της, και θα μας δείχνει την τομογραφία της, τη στρωματογραφία της. Οι πολεοδομικοί χάρτες θα πρέπει να μπορούν να αποτυπώνουν το βάθος της, μιας και η πόλη δεν είναι μια 2D απεικόνιση αλλά μια 3D κατάσταση.
Αναλόγως και οι σκέψεις πάνω στη διαχείριση του νέου αυτού αστικού εδάφους θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της πόλης και σε αυτό το ερευνητικό συνοψίζονται σε κάποιες διαγραμματικές προτάσεις επεμβάσεων που βασικό κοινό έχουν την αντίληψη του βάθους της, και την μικροχειρουργική διαχείριση αυτών των θυλάκων κενού.